Stel, je staat op het punt van een brug te springen of een kogel door je kop te schieten. Dan staat er plots een kale, vriendelijke kerel naast je die een opmerkelijk voorstel doet: in de komende zeven dagen krijg je alle tijd om eens goed na te denken over je suïcidale beslissing. Hij laat ook een film zien over je potentiële toekomst. Deze toont hoe je leven eruit zou kunnen zien en welke belangrijke mensen je misschien ontmoet. Wat doe je? Ga je akkoord met het voorstel? Of is het wat jou betreft toch echt wel goed zo?
Ziedaar het intrigerende uitgangspunt van Il Primo Giorno della Mia Vita, een drama met vier suïcidale personages. Napoleone, Arianna, Emilia en Daniele worstelen elk met hun eigen problemen, Uomo is de 'reddende engel' die zich liefdevol over het viertal ontfermt. Gedurende zeven dagen logeren ze in een hotelletje. Overdag worden ze door hem rondgereden, 's avonds liggen ze in bed na te denken over hun beslissing.
Dit zou een fascinerend drama met filosofische vraagstukken kunnen opleveren. Een prachtige film die laat zien hoe mooi het leven kan zijn. Hoeveel impact één mensenleven kan hebben. Il Primo Giorno della Mia Vita heeft alleen de pech dat de bovennatuurlijke laag een gekunstelde indruk maakt. In plaats van echt iets toe te voegen of emoties los te maken, dringen zich nogal wat vragen op.
Bijvoorbeeld: in wat voor wereld zijn de vier pechvogels opgenomen? Is het een soort voorgeborchte? Of een tijdsvacuüm? Voor de buitenwereld zijn zij onzichtbaar, maar Uomo is wel degelijk te zien. Is er sprake van tijdreizen? Want als ze toch willen leven, hoe wordt dat dan opgelost? Daniele zweeft op het randje van leven en dood, dus hoezo maakt hij nu al deel uit van dit gezelschap? Als Napoleone zijn eigen begrafenis bezoekt, betekent dit dan dat hij daar dubbel aanwezig is? Wie is die Uomo eigenlijk? Wat is zijn motief? Waarom wil hij zo graag iedereen redden?
De wereld van het viertal wemelt daarnaast van de arbitraire regels, om nog maar te zwijgen over hoe de personages en hun plotlijntjes komen en gaan. Het is allemaal zo mistig. Er hangt een nevelig gordijn voor de film, met als gevolg dat alles afstandelijk en schetsmatig blijft. Er is niets mis met het bovennatuurlijke, maar in Il Primo Giorno della Mia Vita is die wereld zo stuntelig neergezet dat deze bij het geringste zuchtje in elkaar zakt.
Heel af en toe weet het drama een zenuw te raken. Ironisch genoeg trekt het bovennatuurlijke element zich juist dan even terug. Het einde poogt nog om ons achter te laten met ambiguïteit, maar voelt net zo halfbakken als de spookwereld van de hoofdpersonages. Een intrigerend uitgangspunt met een diep teleurstellende uitwerking.
