Zweverige cursussen en menig zelfhulpboek verkondigen graag dat je de beste versie van jezelf moet worden. Deze te pas en te onpas gebezigde term is niet alleen ontzettend leeg, maar op zijn zachtst gezegd ook opmerkelijk. Er is namelijk maar een iemand zoals jezelf - mensen met meervoudigpersoonlijkheidssyndroom daargelaten. Alhoewel: in de Deense psychologische thriller Superposition zouden er zomaar eens meerdere versies van jezelf kunnen bestaan.
Dat is dan ook het enige dat je van tevoren mag weten over de plot van het speelfilmdebuut van Karoline Lyngbye. Hierin heeft het jonge koppel Stine en Teit het stressvolle leven van Kopenhagen ontvlucht om samen met zoontje Nemo en hond Tarzan in een huisje in de Zweedse bossen zichzelf en elkaar te hervinden. Om schoon schip te maken nemen de twee een podcast op waarin ze volledig eerlijk tegenover elkaar proberen te zijn.
Het gaat niet lang goed met de nieuwe levensinstelling. Stine kan maar moeilijk aarden in haar nieuwe omgeving. Deze Denen was complete rust en geen enkele andere menselijke aanwezigheid beloofd, dus voelen ze zich bekocht wanneer aan de tegenoverliggende oever van het meer waaraan ze verblijven een ander stel opduikt. De spanning loopt steeds hoger op en nadat Nemo even zoek en weer teruggevonden is, herkent hij zijn moeder niet meer.
Kan je volledig teruggeworpen op jezelf en elkaar in een geheel onbekende omgeving een nieuwe start maken? Lyngbye stipt diverse filmgenres aan, maar weet nooit de juiste toon te treffen. Eerst ligt alle nadruk op het huwelijk van Stine en Teit, waarin toch meer barstjes blijken te zitten dan aan de buitenkant te zien is. Als het relatiedrama in de stopverf staat, verlegt de regisseur haar focus naar het onverklaarbare. Het is een gammele basis wanneer zich vreemde toestanden manifesteren.
De filmmaker kiest voor een plotelement dat bedoeld is om verwarring te zaaien, maar uiteindelijk vooral ergernis oproept. Op het toppunt van de spanning die dit element veroorzaakt zakt het plot als een plumpudding in elkaar. Superposition, waarvan de cast bestaat uit slechts drie acteurs en een hond, lijkt dan hopeloos verloren. Dan biedt zelfs het groteske einde geen soelaas meer. Het is nooit verstandig als scenaristen meer het hoofd dan het gevoel aan het werk zetten.
Het is Lyngbye te prijzen dat ze flink wat tijd investeert in haar hoofdpersonages en hun onderlinge verhoudingen en ergernissen, aangezien het daar bij genregenoten nog wel eens aan wil schorten. Het heeft de schijn dat de filmmaker onderhuidse spanningen niet voldoende interessant achtte en daarom maar is overgegaan op explicietere taferelen. Het besef dat de suggestie vele malen sterker is dan de visuele werkelijkheid is duidelijk niet ingedaald. Dit maakt Superposition tot een filmdebuut van twijfelachtige kwaliteit dat weliswaar sterk begint, maar al halverwege zonder brandstof langs de weg komt te staan.
