De Franse regisseur Slony Sow maakt zijn speelfilmdebuut met één van de grootste acteurs die Frankrijk kent: Gérard Depardieu. Jammer genoeg is hij ook één van de acteurs die momenteel zwaar onder vuur ligt en wel dertien aanklachten vanwege seksueel misbruik tegen hem heeft lopen. Met die gedachte in je achterhoofd kijk je toch minder verlekkerd naar de culinaire komedie Umami.
Umami vertelt het verhaal van chef-kok Gabriel Carvin. Hij ontvangt zijn derde Michelinster, maar lijkt nou niet bepaald gelukkig te zijn met zijn winst. Zo'n rol is op Depardieus vlezige lijf geschreven. Voor de zoveelste keer kan hij de chagrijnige mopperkont spelen. Uit wanhoop bezoekt Gabriel een man die hem kan hypnotiseren, al gelooft Gabriel niet in de kracht van hypnose.
Met het woord 'umami' schrikt Gabriel wakker. Een herinnering aan een culinaire wedstrijd laat hem niet los. En dat brengt hem van het ene op het andere moment in Japan. Op zoek naar umami, op zoek naar zijn tegenstander van toen en op zoek naar geluk.
Voor wie umami nog niet kent: dit is de vijfde basissmaak naast zoet, zuur, zout en bitter. De naam is afkomstig van het Japanse woord umai, wat 'heerlijk' betekent. Umami wordt al eeuwenlang in de Aziatische keuken gebruikt als natuurlijke smaakversterker. Tot zover de omschrijving, want in de praktijk blijkt er behoorlijk nog wat discussie over de definitie te bestaan.
Die kwestie inspireerde Sow om deze film te maken. Een sympathieke gedachte waar je best een leuke culinaire komedie over zou kunnen maken. De uitwerking valt echter tegen. De humor is zo flauw als zoutloze soep, het drama een driegangenmenu zonder hoofd- en nagerecht.
Umami bevat teveel losse verhaallijntjes die erg afleiden van de hoofdlijn. Ze zijn niet of nauwelijks uitgewerkt zodat er aan het einde van de film veel vraagtekens over blijven. De partner van Gabriel voelt zich ongehoord en hun zoon kan niet tippen aan de kwaliteiten van zijn vader. Deze gaat vervolgens maar op zoek naar z'n vader en komt een de depressieve Japanse vrouw tegen, wier vader zijn verleden ook nog niet heeft verwerkt.
Ieder personage heeft kortom een trauma te verwerken. Dat stipt Sow wel aan, maar hij werkt dit verder niet uit. Zoveel drama in een film van slechts anderhalf uur is ambitieus; focussen op één verhaal en een gedegen uitwerking daarvan was misschien beter geweest. Met wat leukere grappen had hij bovendien de boel wat kunnen opfleuren. En het naakte lijf van Depardieu in een badhuis had best achterwege gelaten mogen worden.
