Twee dingen zijn op dit moment erg populair: navertellingen van sensationele recente popculturele gebeurtenissen en de jaren tachtig. Ben Affleck toonde als regisseur eerder interesse in politieke of misdaadfilms met een sociaal-maatschappelijke boodschap. Met Air gaat hij overstag en maakt een film over een sportschoen. Gelukkig komt daar meer bij kijken dan hoe Nike uiteindelijk Michael Jordan strikte.
Sonny Vaccaro is in dienst bij Nike als basketbalexpert om het bedrijf relevant te houden in die tak van sport, hoewel het vanwege kleine budgetten en weinig interesse in het product een zwakke bedoening blijft. Totdat ze op zoek gaan naar een opkomende atleet die ze kunnen overhalen om het nieuwe gezicht voor Nike te zijn. Sonny krijgt een sterk gevoel bij een redelijk onbekende knul genaamd Michael Jordan, maar die heeft helaas alleen oog voor Adidas. Aan hem de taak om iedereen over te halen om flink in te zetten op deze nieuwkomer.
En dat gaat hem lukken, maar dat is geen spoiler aangezien we allemaal wel bekend zijn met Nikes paradepaardje Air Jordan. Normaliter is de reis naar het doel het interessante aspect, maar de grootste kracht ligt verrassend genoeg voorbij het einde. Want Nikes deal met Michael Jordan bevatte iets baanbrekend dat de hele industrie op z'n kop zette.
Toch moet ook de reis van A naar B natuurlijk boeiend blijven, en dat is Affleck als regisseur wel toevertrouwd. Op een Aaron Sorkin-achtige wijze spelen zich veel vlotte dialoogscènes af, voornamelijk binnen het kantoorgebouw van Nike. Affleck zelf komt af en toe in beeld als de baas van Nike, een sullige en onzekere materialistische hippie die bijdraagt aan het komische deel van de film.
De belangrijkste reisgenoot is Ben Afflecks jeugdvriend Matt Damon die voor de verandering eens niet zijn gewicht heeft aangepast voor zijn rol als Sonny. Een kostuum maakt zijn lijf wat dikker en een bepaalde lens laat zijn gezicht wat voller lijken. Sonny wordt neergezet als een genie wat betreft voorspellingen binnen de basketbalwereld, maar ook als gepassioneerd iemand die anderen onbezonnen meesleurt in zijn gok. Het geeft wat gevoel aan de film, maar echte spanning blijft uit omdat we de uitkomst al weten.
Air is doordrenkt met de jaren tachtig. De opening toont een montage van allerlei iconische beelden en figuren, en alles is zwaar overgoten met muziek uit die tijd. De dames hebben hoge kapsels, de heren zijn vrij ingetogen op Affleck na met zijn permanentje en blitse zonnebril. Ja, het speelde zich in die tijd af, maar het is evengoed weer meegaan in de eighties-gekte die Stranger Things ontketende.
Enkele sterke bijrollen zijn voor Viola Davis als Jordans moeder die als koelbloedige zakenvrouw het huishouden runt, en Chris Messina (Birds of Prey, Argo) als Jordans hyperactieve en arrogante agent die meerdere vermakelijke botsingen heeft met Sonny. Chris Tucker is weer ouderwets Chris Tucker. Affleck brengt het geheel braaf doch effectief in beeld, en in lijn met de Sorkin-wijze wordt goed gebruik gemaakt van een steadycam.
In principe is Air het verhaal van het los schoffelen van de sportschoenindustrie en de basketbalwereld waaruit prachtige nieuwe dingen groeiden. Maar ook van hoe een destijds minder sterk bedrijf zich ontwikkelde tot een toonaangevende marktleider door vertrouwen te hebben in medewerkers die verstand van zaken hebben en door wat risico te nemen. Het onderwerp mag dan wat lichter zijn dan Afflecks eerdere films, het is meer dan alleen luchtig.
