Emmett 'Bobo' Till was een goedlachse en opgewekte jongen van veertien met een klein stottertje dat hij verhielp door te zingen. Hij woonde met zijn moeder in Chicago en vertrok in de zomer van 1955 naar familie in Money, Mississippi. Na een middag katoenplukken met zijn neven kocht Emmett wat snoep bij een kruidenierswinkeltje. Hij vergeleek de witte verkoopster met een filmactrice en floot haar nog even na. Enkele dagen later werd Emmett dood en zwaar verminkt gevonden bij een rivier.
Zolang racisme nog niet de wereld uit is blijft het helaas noodzakelijk om verhalen te vertellen zoals van de brute lynchpartij van Emmett Till. Naast de gebeurtenissen die ervoor zorgden dat de jongen een brute dood vond, handelt zijn biopic Till vooral over de onvoorstelbare kracht en ongekende moed van zijn moeder Mamie. De vrouw neemt al snel het heft in eigen handen en besluit de Amerikaanse samenleving op confronterende wijze kennis te laten maken met de gruwelen van rassenhaat.
Haast uit elk frame van het op ware gebeurtenissen gestoelde drama van Chinonye Chukwu sijpelt het racisme, zelfs als het er niet over gaat. Verhuld, wanneer Mamie er in een chique schoenenzaak op wordt gewezen dat er 'ook schoenen in de kelder te vinden zijn', maar ook uiterst expliciet wanneer de lokale sheriff in de rechtszaal zijn flagrante beledigingen niet voor zich kan houden. Je hebt geen enkel gevoel in je donder als dit je koud laat, want het grote gevoel van onrechtvaardigheid wordt gaandeweg alleen maar meer aangewakkerd.
Het heeft velen verbaasd dat hoofdrolspeler Danielle Deadwyler geen Oscarjurk mocht uitzoeken, want ze laat naast de vele stadia van rouw en ongeloof ook een ongekend strijdvaardige vrouw zien. Dit is duidelijk een dame die zich niet in de hoek laat zetten, laat staan dat ze zich laat vertellen wat ze moet denken of doen. Deadwyler vormt dan ook de inspirerende spil in het aankaarten van de onrechtvaardigheden die de zwarte bevolking in met name het zuiden van de Verenigde Staten trof.
Scenarist Keith Beauchamp deed bijna dertig jaar onderzoek naar de moord op Emmett Till en zorgde er zelfs voor dat de zaak werd heropend. Zo draagt aandacht voor de gruwelijke en zinloze daad tot op de dag van vandaag bij aan de strijd tegen rassenhaat. Met zijn medeschrijvers zorgde Beauchamp bovendien voor een evenwichtig en genuanceerd beeld van de zwarte gemeenschap in de jaren vijftig. Het steekt schril af tegen de strikte scheiding tussen goed en kwaad die tevens voortdurend aanwezig is.
Zo waarschuwt Mamie haar zoon dat ze in Mississippi anders tegen de zaken aankijken vergeleken met Chicago. Ze maant haar zoon dat het maar beter is je mond te houden of anders onderdanig je verontschuldigingen aan te bieden als je een witte medemens hebt beledigd. Als Till dagen na het akkefietje bij de kruidenier van het bed wordt gelicht zijn er onder de daders ook zwarte medeplichtigen. Het maakt de zaak alleen maar schrijnender.
Chukwu speelt soms de sentimentele kaart, bijvoorbeeld als ze het evident laatste samenzijn tussen moeder en zoon onderstreept, maar je kunt het de filmmaker moeilijk kwalijk nemen. Het feit dat racisme in alle hevigheid nog steeds bestaat is niet alleen een blijk van onvermogen van de mens tot ontwikkeling en voortschrijdend inzicht, maar tevens de rechtvaardiging van films zoals deze. In dat opzicht is de alom aanwezigheid van sociale media, die het lastiger maken om zaken te verhullen, nou eens een zegen.
