"Het is tenminste geen fysiek misbruik" bagatelliseren mensen vaak als hun partner verbaal over de grens gaat. Gevolgd door "dit gebeurt tenminste niet altijd" wanneer fysieke mishandeling alsnog plaatsvindt. Het is soms ontzettend moeilijk om in een relatie tijdig te erkennen dat iets echt niet goed gaat. Fijn dat Alice, Darling laat zien dat er geen blauwe plekken nodig zijn om een partner als agressief te bestempelen.
Alice kan nooit te lang van huis zijn, wordt nerveus als ze niet snel genoeg kan antwoorden op berichtjes van haar vriend en trekt haar eigen haar uit; het gaat niet goed met Alice. Dat wordt maar al te duidelijk wanneer haar twee beste vriendinnen haar meenemen op een weekje weg. Als een van hen Alice' telefoon verstopt begint ze voorzichtig te leren dat het leven prettiger is zonder een man die aanhoudend kritiek levert. Maar het zorgt er ook voor dat hij haar niet kan bereiken, en dat maakt haar bloednerveus.
Tijdens de eerste promotionele interviews deelde hoofdrolspeelster Anna Kendrick (Pitch Perfect, Up in the Air) dat dit voor haar een erg persoonlijk project was, omdat zij in het verleden zelf in een soortgelijke relatie heeft gezeten. Zoiets explodeert niet op de eerste dag, het sluipt erin. Ogenschijnlijk romantische opmerkingen over bij elkaar willen zijn worden dwingender, en blijken uiteindelijk obsessieve controle te zijn. Complimenten maken plaats voor kritiek en beledigingen.
Alice, Darling laat er bijzonder weinig van zien, en dat is een sterke keuze. De focus ligt bij Alice die de meeste tijd weg is van haar vriend. Af en toe flitsen korte beelden door haar hoofd, van hoe hij een nare opmerking maakt over haar persoonlijkheid of hoe alles altijd haar schuld is. Wanneer hij er wel is, is hij een dreigende aanwezigheid met zijn fysiek en intense blik.
Het is zeer begrijpelijk dat Alice van deze man is gaan houden voordat hij zijn ware aard toonde en haar zelfvertrouwen zodanig vernietigde dat opstappen geen optie is. Dit is de grootste kracht van Alice, Darling. De film straft Alice niet af door te zeggen dat ze voor zichzelf had moeten opkomen en het misbruik door had moeten hebben.
Er zijn ook minder sterke punten. De gekozen stijl plaatst de film in het arthousehokje, met shots van een insect, een peinzende Alice op een pier en een eekhoorntje vanachter een raam. Het zijn standaardplaatjes die een ongeïnspireerde regisseur erin stopt om de kijkers ervan te overtuigen dat ze met een kwaliteitsfilm te maken hebben.
Helaas zijn het nietszeggende, willekeurige plaatjes. Toon dan Alice die vanachter het raam naar het eekhoorntje kijkt en sinds lange tijd weer ergens om kan glimlachen. Of op dat moment de nare stem van haar vriend hoort zeggen dat zij niks kan waarderen. De lat voor drama hoort hoger te liggen dan dit.
Op den duur verschijnt Alice' vriend bij hun vakantiehuisje. Er gebeurt niet veel, maar toch is dat spannend; gaat deze man haar iets aandoen - en de vriendinnen? Behalve dat hij een engerd is, is er ook een subplot over een vermist meisje in het dorp waar ze verblijven. Er komt nooit een volledige verklaring voor, maar gezien de context van de film en het keiharde feit dat dit nou eenmaal altijd het geval is, is het overduidelijk dat een man hiervoor verantwoordelijk is.
De stijl zit ook het einde in de weg: een confrontatie waar de vonken van afvliegen zou niet gepast zijn, maar het had best gemogen. In plaats daarvan stopt het na een korte afronding. Jammer, want dieper graafwerk had erg interessant kunnen zijn. Het onderwerp is psychologische mishandeling en hoe vrouwen voor zo'n man vallen en toch bij hem blijven. De film had er meer aandacht aan mogen besteden.
Het geheel is een milde uitwerking van een belangrijk thema. De speelduur van net geen anderhalf uur getuigt van weinig durf om uit te weiden. Toch had dat best gemogen, het had iets pijnlijker mogen zijn. Het blijft immers film, een wereld waarin de realiteit groter mag zijn dan in werkelijkheid.
