Regie: Yeon Sang-ho | Scenario: Yeon Sang-ho | Cast: Soehyung (Kang Soo-youn), Kim Hyun-joo (Jung_E), Lee Dong-hee (Chairman), Ryu Kyung-soo (Sang-hoon), Uhm Ji-won (Lee Se-yeon), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2023

De wereld is onleefbaar geworden, door de klimaatcrisis. De mensheid vlucht de ruimte in, waar zij verschillende opvangcentra bouwt. Een deel daarvan roept zich uit tot Republiek Adrian, en valt de aarde en andere centra aan. Een lange oorlog breekt uit, waarin een oorlogsheldin de geallieerden tot vele overwinningen leidt: Jung-E. Na haar onvermijdelijk overlijden proberen de geallieerden haar te klonen, om zo de oorlog te winnen.

Een verhaalopzet van intergalactisch niveau, maar helaas snelt regisseur/schrijver Yeon Sang-ho daaraan voorbij. In minder dan een minuut wordt dit verhaal in enkele tekstblokken geïntroduceerd. Daarna knalt de actie er meteen in. Dit is veel te kort en te snel om de toekomstige setting van Jung_E te begrijpen of te contextualiseren. Het achtergrondverhaal had veel uitgebreider gemoeten, vooral met een opzet van deze magnitude.

De focus ligt op de emotionele, menselijke kern van het verhaal. Daarin slaagt Yeon voor een groot deel wel. De moeder van Jung_E, Soehyung, is een van de wetenschappers die werkt aan het klonen. Dit geeft een interessante dimensie aan de situatie. De ontwikkeling die zij doormaakt is mooi en subtiel doch effectief in beeld gebracht. Soehyung heeft haar moeder maar kort gekend en de dissociatieve houding en interne pijn is door actrice Kang Soo-youn gelaagd gebracht in haar zwanenzang. Zij overleed kort na de opnames aan een hersenbloeding.

Het thema van ouderschap en rouw zijn verweven door heel Jung_E. Een effectieve aanpak, die helaas de boodschap al heel snel duidelijk maakt, waarna deze veel herhaalt wordt. De focus ligt zó erg op dit gegeven, dat er bijna geen tijd over is om de rest van het verhaal en de setting uit te breiden. Dezen blijven na het vluchtige begin even vaag en onuitgewerkt. Zonde, want hier had veel meer in gezeten als het verhaal breder was getrokken.

De vele actiescènes zijn wel bijzonder goed gechoreografeerd en Jung_E laat wederom zien dat Aziatische producties ver vooruit zijn op Hollywood wat betreft actiescènes. De vele actiescènes komen uit simulaties, die worden uitgespeeld met de verschillende klonen van Jung_E. Daardoor voelen ze wat onbelangrijk aan, waardoor ze hun kracht toch verliezen. Er gebeurt een heleboel op het scherm, maar het verhaal kruipt slechts vooruit.

De CGI doet daarnaast, op een paar flinke doornen in het oog na, niet af aan de grootste blockbusters. Helaas zijn daarbij het design van de sets en de cinematografie volledig dertien in een dozijn. Terwijl de muziek juist weer of heel vervreemdend werkt, óf niet meer is dan enkele seconden op een oneindige loop.

Jung-E en Soehyung worden goed uitgediept, maar het tegenovergestelde geldt voor de rest van de personages. Bijna elk van hen is te omschrijven met één enkele karaktereigenschap: de perverseling, de schurk, de overambitieuze zakenman etc. Vooral de directeur van het onderzoek, Sang-hoon, leidt vooral af, met zijn overdreven optreden, in elke scène waarin hij verschijnt. Jung_E zit vol potentie, maar wordt nooit meer dan dat.

Jung_E is te zien bij Netflix.