Zit de wereld te wachten op een remake van Ikiru, de Japanse klassieker uit 1952 van grootmeester Kurosawa? Wel als het zo stijlvol gedaan wordt en Bill Nighy mag schitteren in de hoofdrol. Scenarist Kazuo Ishiguro verplaatste het verhaal van de terminaal zieke kantoorklerk die nog eenmaal wil ervaren hoe het voelt om te leven naar het naoorlogse Londen.
Mr. Wilson is een vastgeroeste ambtenaar tot en met. Als hoofd van zijn departement op een Londens gemeenteloket is hij verantwoordelijk voor het goedkeuren en afwijzen van bestemmingsplannen. Vrijwel ieder verzoek wordt ijselijk stoïcijns afgekeurd, op de grote stapel gelegd dan wel over de schutting gegooid. Zijn medewerkers halen het niet in hun hoofd om hem tegen te spreken - hij is het type dat zonder zijn stem te verheffen diep ontzag inboezemt.
Als hij op een dag aankondigt eerder te moeten stoppen met werken, vinden zijn collega's dat hoogst merkwaardig. Als kijker weet je inmiddels dat Williams van zijn dokter te horen heeft gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft. Na decennialang met ijzeren discipline te hebben geleefd, besluit hij het roer om te gooien nu het nog kan. Een ontroerende innerlijke reis ontvouwt zich als Williams besluit zich vast te bijten in een dossier. Dat verzoek om van een braakliggend veldje een speeltuin te maken dat al maanden op zijn bureau ligt, moet en zal ingewilligd worden.
De rol van 'stiff upper lip' bureaucraat Mr. Williams is natuurlijk op het lijf geschreven van Bill Nighy - de acteur die met één opgetrokken wenkbrauw of mondhoek meer kan vertellen dan menigeen in een monoloog van twintig minuten. Schitterend hoe hij gestalte geeft aan een halsstarrige man die, met de dood in de ogen, ontdooit. De Japans-Britse romanschrijver Kazuo Ishiguro bewerkte het oorspronkelijke scenario van Kurosawa, en dat pakt voortreffelijk uit. Dat Ishiguro goed uit de voeten kan met harkerige Britten die gevangen zitten in een stolp van etiketten, liet hij al zien in zijn beroemde (en geweldig verfilmde) roman The Remains of the Day.
Living is met honderd minuten een stuk compacter dan het tweeëneenhalf uur durende origineel van Kurosawa, maar voelt nergens gehaast. Het tempo is aangenaam kalm, de toon weemoedig in plaats van zwaarmoedig en de cinematografie elegant, wat getuigt van visie van regisseur Oliver Hermanus. Living is, meer dan een remake, een schitterende hertaling geworden.
