Tegenpolen doen het altijd lekker in filmdrama's, niet alleen omdat ze elkaar aantrekken maar ook omdat ze kunnen onderstrepen wat personages drijft. Toch is het altijd een zwaktebod als filmmakers tegenstellingen zo uitmelken dat dit het enige is wat de personages markeert. Er zit vaak meer charme in hetgeen ze bindt en dat is dan vaak weer de basis van een hechte vriendschap zoals we zien in De Acht Bergen van het Vlaamse regiekoppel Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch.
Het stel, waarvan de vrouwelijke helft met name bekend is als actrice en debuteert als regisseur, baseerde hun eerste gezamenlijke Italiaans-Vlaamse regieproject op de bestseller Le Otto Montagne van Paolo Cognetti. De emotionele film verbeeldt de vriendschap die ontstaat wanneer Turijnse stadsjongen Pietro tijdens zijn vakanties in de Italiaanse Alpen kennismaakt met local Bruno.
Eenzaamheid speelt voor beide jongens een enorme rol en dat is wat ze bindt en uiteindelijk samenbrengt. Pietro slijt zijn zomers in het leeglopende Italiaanse bergdorp waar Bruno het enige overgebleven kind is. Er ontstaat een onverwachte vriendschap tussen de twee, juist omdat de achtergrond van de twee jongens zo verschilt, een aspect dat ook hun hele volwassen levens een rol blijft spelen.
Van Groeningen en Vandermeersch nemen bijna tweeënhalf uur de tijd om de vriendschap, die meerdere decennia beslaat, vorm te geven. Hun boekverfilming kent duidelijk afgebakende episodes die vooral tijdens de kindertijd geen duidelijk narratief kennen. Zoals dat gaat bij jeugdvriendschappen verliezen Pietro en Bruno elkaar uit het oog om vervolgens door een dramatische gebeurtenis weer oog in oog met elkaar komen te staan en de banden opnieuw aan te halen.
Hoewel de overeenkomsten uiteindelijk de hechte vriendschap definiëren, stippen de regisseurs voortdurend de verschillen tussen de mannen aan. Zelfs wanneer hun levens door liefde en omstandigheden meer dan ooit met elkaar verweven raken, worden hun verschillende bloedgroepen onderstreept. Alsof Van Groeningen en Vandermeersch ons op het hart willen drukken dat dit toch wel een hele bijzondere band is die we hier meemaken.
Dit ligt natuurlijk grotendeels aan het bronmateriaal dat ten grondslag lag aan dit drama, maar de filmmakers hadden zich wel wat meer subtiliteiten kunnen permitteren. Dat de dynamiek tussen de jongens levend en boeiend blijft, komt niet eens zozeer door het feit dat ze als mens gegroeid zijn, maar juist door hun veranderende omstandigheden.
Met name Bruno is niet bepaald een spraakwaterval al weet Pietro hem regelmatig wel tot een gesprek te bewegen. Dit laat niet onverlet dat dit in onconventioneel 4:3-ratio geschoten vriendschapsepos dikwijls een louterende werking heeft waarbij de onthaasting van de overweldigende schoonheid van de Alpen een groot deel van het werk doet. Helemaal bevredigend pakt dit echter niet uit; daarvoor zet het regieduo de zaken net iets te scherp aan zonder de verbeelding van de kijker aan te spreken.
