Het met drie Oscars bekroonde Black Panther is volgens critici een van de beste Marvelfilms ooit gemaakt. De film was baanbrekend in zijn opzet en of je het nou eens bent met de critici of niet, de maatschappelijke betekenis was onmiskenbaar. De verwachtingen voor het vervolg zijn dan ook hooggespannen. Kan Wakanda Forever de critici wederom bekoren? De film is tevens de afsluiter van fase vier van het Marvel Cinematic Universe. Het is spijtig dat juist de fase die draaide om de introductie van nieuwe personages moet eindigen met het afscheid van een oud personage.
In plaats van de gebruikelijke bombastische Marvel openingstune ditmaal een oorverdovende stilte. Wakanda is in rouw om het verlies van koning T'Challa en het begin van de film staat ten dienste van het nemen van afscheid. Van het Black Panther-personage, maar ook van de man achter het masker. Een ontroerend begin dat hard binnenkomt, en een prachtig laatste eerbetoon aan Chadwick Boseman. Van meet af aan is duidelijk dat Wakanda Forever niet een standaard superheldenfilm wordt.
Ryan Coogler, die ook de eerste Black Panther regisseerde, breekt met de James Bond-achtige insteek van het origineel en komt met een beladen film waarin de tranen je vaak nader staan dan de lach. Hij vertelt een verhaal over verlies, rouw en innerlijke strijd. Maar ook over herwonnen kracht, je verantwoordelijkheid nemen en de keuze tussen wraak en vergiffenis. Het is een verhaal vol symboliek dat naast de Afrikaanse cultuur vooral ook sterke vrouwen op het voetstuk plaatst. T'challa's zusje Shuri neemt het stokje over als hoofdpersonage, en de film gaat in de kern over haar weg naar acceptatie.
Het is hiernaast natuurlijk ook gewoon een klassieke Marvelfilm en die is niet compleet zonder een CGI-spektakel van een strijd. De film introduceert twee nieuwe personages: Riri Williams (Ironheart), een negentienjarig supergenie dat in 2023 haar eigen serie krijgt op Disney+, en natuurlijk de schurk van dienst; de gevederde slangengod Namor. Om zijn onderwaterwereld Talokan te beschermen heeft Namor het gemunt op Riri, wier uitvinding zijn wereld bedreigt. Wanneer Shuri haar in bescherming neemt, ziet Wakanda zich geconfronteerd met een nieuwe vijand.
Het Ironheart-personage krijgt nauwelijks vorm, maar de film besteedt veel tijd aan het ontstaansverhaal van Namor, die overtuigend wordt neergezet door Tenoch Huerta. Zijn invulling is echter wel een tikkie telenovela en zijn korte broekje ontneemt hem enig ontzag. Het personage is hierdoor minder badass dan Jordans Killmonger uit deel één. Het Shuri-personage ontstijgt daarentegen haar ondersteunende rol uit deel één en Letitia Wrights smalle schouders blijken breed genoeg voor de grotere verantwoordelijkheid. Het hoogtepunt van de film is Angela Bassett, die met haar krachtige spel als rouwende moeder en trotse koningin duidelijk een stem geeft aan veel meer dan alleen haar personage.
Wakanda Forever is dankzij de immense culturele significantie natuurlijk ook veel meer dan alleen een superheldenfilm. Cooglers statement ligt er ditmaal echter minder dik bovenop en hij laat het aan het publiek om de parallellen te leggen. De film is voornamelijk een viering van de Afrikaanse cultuur. Het visueel prachtig vormgegeven afro-futuristische Wakanda is een lust voor het oog en de kostuums van Ruth Carter, die voor Black Panther een Oscar won, zijn wederom fenomenaal. De prachtige door Afrika geïnspireerde score van componist Ludwig Göransson maakt de beleving compleet.
De beleving doet terugdenken aan fase drie uit het Marvel Cinematic Universe, toen de films nog beroerden en de verhalen nog episch waren. Toegegeven, het script lijkt af en toe ondergeschikt aan de introductie van de nieuwe personages, maar de film staat dankzij de sterke symboliek en diepere thema's als een huis. De actie is groots en meeslepend, de speciale effecten zijn prachtig, en de beladenheid van de film tilt het spel van de originele cast naar een hoger niveau.
Black Panther: Wakanda Forever is een pijnlijk afscheid maar ook een nieuw begin. Het is een smaakvol eerbetoon aan de nalatenschap van Chadwick Boseman dat af en toe bewust op de gevoelige snaar speelt. Coogler breekt duidelijk met de typerende humoristische insteek van fase vier en dit zal een verademing zijn voor de fans. De film neemt zichzelf serieus, voelt actueel en houdt ons allen een enigszins moraliserende spiegel voor. Het is een tranentrekker, een knaller van een hekkensluiter en vooral een waardige opvolger van de originele Black Panther-film. Maar wie volgt het Black Panther-personage op?
