Eindhoven is het verfrissende decor van het speelfilmdebuut van Dwight Fagbamila. Vanuit zijn interesse in de rol die een familiegeschiedenis in je leven kan spelen, maakte hij Femi. Een duister drama met een spirituele laag over een jongeman die dreigt in de voetstappen van zijn vader te treden nu hij zelf een zoon krijgt.
Dennis heeft het niet makkelijk gehad in zijn leven. Op jonge leeftijd zag hij zijn vader sterven, vermoedelijk door zelfmoord. Nu plagen suïcidale gedachtes hem en bovendien kan hij zijn woede moeilijk onder controle houden. Zijn relatie met zijn moeder is ook niet geweldig. Terwijl Dennis hunkert naar aanraking, stelt zijn moeder zich ijskoud op tegenover haar zoon.
Nu staat Dennis op het punt om zelf vader te worden en dat maakt veel oud zeer los. Bovendien mag hij zijn zwangere ex-vriendin niet zien en dat wekt alleen maar meer agressie in Dennis op. En dat bemoeilijkt iedere relatie met de mensen in zijn omgeving. Dennis' verschijning wordt regelmatig omlijst door kaders van onder andere poorten en deurposten, om nog maar eens te benadrukken hoe vast hij zit. Er lijkt geen uitweg.
Of toch wel? Dennis zoekt hulp bij een Nigeriaanse priester, die hem Femi noemt. Een naam die hij weigert. Hoewel de priester in eerste instantie Dennis niet wil vervloeken, gaat hij al vrij snel overstag. De vloek en de nasleep daarvan zijn niet de meest overtuigend uitgewerkte aspecten van de film. Ze zijn op een vluchtige manier in de film verwerkt, wat jammer is. De spirituele laag an sich is namelijk wel degelijk een waardevolle en originele toevoeging. Vanaf dit punt is de film verdeeld in vijf hoofdstukken; in ieder hoofdstuk takelt Dennis lichamelijk en geestelijk verder af. Ondertussen wordt de band met zijn ongeboren zoon steeds sterker voelbaar.
Fagbamila putte voor zijn speelfilmdebuut uit zijn eigen achtergrond. Net als hijzelf is het personage Dennis een zoon van een Nederlandse witte moeder en een Nigeriaanse zwarte vader. Hij wil meer weten over zijn Nigeriaanse achtergrond, over zijn vader, maar zijn moeder weigert zijn vragen te beantwoorden. Zij heeft het verleden diep begraven en dus probeert Dennis op eigen houtje dat verleden via sieraden, muziek en foto's op te rakelen. Zo hint de film naar het coming-of-agegenre en blijft integer, oprecht en origineel aanvoelen.
In Femi domineert de duisternis. Veel scènes zijn in donkere ruimtes of in de late uren opgenomen, wat zorgt voor een dreigende sfeer. De stemmen, dromen en visioenen die Dennis plagen gaan in je hoofd zitten en betrekken je bij zijn angstaanjagende belevingswereld. Fagbamila levert een mooi speelfilmdebuut af, dat met betere acteurs waarschijnlijk iets veelbelovender was overgekomen.
