Nour is de jongste van vier zonen, waarvan ieder zijn eigen sterke energie heeft. Abel heeft zich opgeworpen als de pater familias, Mo is de gladjakker die in een hotel werkt en Hedi worstelt met een explosief temperament. Stel je voor, een huishouden met deze personages. De ene keer zitten ze gebroederlijk aan tafel te eten, het andere moment kunnen ze elkaars bloed wel drinken. Intussen ligt hun moeder lijdzaam aan beademingsapparatuur te wachten op het eind.
Als Nour tijdens het uitvoeren van een taakstraf toevallig het pad van zanglerares Sarah kruist, ontdekt hij talent voor zang te hebben. Sarah nodigt hem uit voor haar klassen, waar hij opvalt met zijn lenige stembanden. Maar broer Abel ziet de lessen niet zitten en vindt dat Nour maar eens geld moet verdienen in plaats van lummelend de vakantie door te brengen. Wel op een legale manier en niet zoals Hedi, die zich inlaat met onfrisse types die nog geld van hem willen hebben.
Mes Frères, et Moi[/] lijkt aanvankelijk niet helemaal zeker over zijn richting. Zoals Nour in de eerste scène zijn zomervakantie beschrijft wordt een luchtige zomerfilm gesuggereerd, maar dat is dit absoluut niet. Wat dan wel? Twee botsende werelden die tot een ongemakkelijk handschudden komen? Is het de bedoeling dat Nour zich ontwikkelt tot topzanger en zo zal kunnen ontsnappen aan de armoede? Gaat [i]Mes Frères, et Moi over het ontdekken van je innerlijke artiest? Of komt er vrede tussen de opgefokte broers? Wat is het onderliggende thema dat de verhaallijnen bij elkaar dient te houden?
Regisseur Yohan Manca, die het verhaal baseerde op een toneelstuk, lijkt het allemaal een beetje te proberen. Maar het zijn vooral de vier broers die met hun energie Mes Frères, et Moi echt interessant maken. Het broeit altijd tussen de vier koppige persoonlijkheden. Fijn dat Sarah zich ontfermt over Nour en dat hij zijn strot onder controle krijgt, maar hoe lang duurt het voor de spanning tussen de vier bronstige kerels uitbarst en zij elkaar in de haren vliegen?
De zomer van Mes Frères, et Moi is er dus eentje van de stralende zon en schurende zandkorrels. Hoe verleidelijk en amusant de introductie ook mag zijn, tegelijkertijd zit dit opgroeidrama vol sluimerend wanhoop en verdriet dat gaandeweg naar de oppervlakte wordt geduwd. Nours vakantie heeft de neiging te zwalken, maar uiteindelijk gaat deze zonovergoten periode over de relatie tussen hem en zijn broers. Met zijn vieren maken de robuuste mannen er een ontroerend, prachtig en meeslepend drama van. Die zanglessen waren eigenlijk overbodig.
