Na een decennium lang korte films te hebben geschreven en geregisseerd, vond de Costa Ricaans-Zweedse filmmaker Nathalie Álvarez Mesén het tijd voor haar speelfilmdebuut. Ze koos ervoor om samen met een cast van mensen zonder acteerervaring het vervaal te vertellen van een veertigjarig vrouw die leert hoe de wereld en zijzelf in elkaar steekt. Het resultaat is ontroerend.
De titel van Clara Sola verwijst naar de naam die de hoofdpersoon gegeven is en de geheime naam die ze zichzelf heeft gegeven. Clara is een veertigjarige vrouw die bij haar moeder Fresia in een huisje midden in het regenwoud van Costa Rica woont. Fresia heeft ook de zorg voor Maria, het nichtje van Clara, op zich genomen.
Clara is anders. Ze heeft een ontwikkelingsstoornis, wat zowel op haar gedrag als op haar lichaam invloed heeft. Haar ruggengraat staat krom, maar moeder Fresia weigert de operatie die de arts adviseert. In plaats daarvan moeten religieuze bijeenkomsten Clara helen. Clara zelf voelt zich er duidelijk niet op haar gemak. Sowieso is zij liever onder de dieren, in het bijzonder bij haar witte paard, dan onder mensen. Dieren negeren en kleineren haar tenslotte niet, zoals haar familie dat wel doet. Je vraagt je af: heeft Clara wel een ontwikkelingsstoornis of mag zij zich van haar omgeving niet ontwikkelen?
Intieme close-up shots van Clara proberen haar beleveniswereld te vatten. Ze heeft een bijzondere band met de natuur, waar ze in haar element is, en beschikt over de gave om mens en dier te genezen. De mysterieuze sfeer wordt benadrukt door de dromerige, soms dreigende, muziek. De shots in de buitenlucht zijn ook beduidend lichter dan degene die zijn opgenomen in binnenruimtes, waar Clara zich opgesloten voelt. Door de muren om haar heen, door het korset dat ze draagt vanwege haar rug, maar nog meer door de kritiek die ze telkens te verduren krijgt.
Clara mag dan wel anders zijn, ze is niet gek. Ze ziet dat Maria, die groots haar vijftiende verjaardag mag vieren, anders wordt behandeld dan zijzelf. Maria mag een mooie jurk aan, ze mag make-up dragen en haar gekrulde haar los over haar schouders laten hangen. Clara heeft niks te willen en wordt in het vrome hokje geduwd dat haar moeder voor haar bouwt. Met als gevolg dat Clara zich steeds rebelser gaat gedragen.
Ondanks dat Clara Sola het verhaal van een veertigjarige vrouw vertelt, kan de film goed als een coming of age-drama worden gezien. Via haar nichtje ontdekt Clara haar eigen seksualiteit en haar eigen wil. Dat ze gevoelens krijgt voor Santiago, de man op wie ook Maria een oogje heeft, maakt het wel een stuk ingewikkelder. Echter, Santiago is de enige persoon in het dorp die haar wél ziet staan en tegen haar praat.
Bovendien weet ze goed haar moeder en religieuze dorpsbewoners in te pakken en dat levert licht komische scènes op. Wanneer ze met een witte jurk in de modder gaat liggen, omdat ze die witte jurk simpelweg niet aan wil, lukt het haar de bewoners er een religieuze connotatie aan te verbinden. Zo komt Clara mooi weg met haar rebelse actie.
En dan is er de geweldige laatste scène die inslaat als een bom. Clara rekent af met Moeder Marie en test daarmee hoe haar eigen moeder en nichtje daarop reageren. Van een afstandje kijkt ze toe, zwijgzaam zoals ze vaak is. Haar ogen zeggen alles. Haar actie is een heftig statement, maar blijkt al snel de juiste beslissing te zijn. Je wenst haar een mooie, passendere toekomst.
