Regie: Dani de la Torre| Scenario: Albert Espinosa | Cast: Adrián Baena (Rodri), Juan del Pozo (Álvaro), Raúl del Pozo (Maza), David Rodríguez (Suso), Javier Casellas (Garriga), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2021

Als mensen geen vakantieplannen hebben deze zomer, biedt de Spaanse feelgoodfilm Live Is Life een ideaal nostalgisch tripje, terug naar de kindertijd. De film is gemaakt als een heerlijke escapade in een zonovergoten Spanje, waarin vijf vrienden al spelend en stoeiend door het landschap trekken. Ze balanceren nog voor één zomer op de rand tussen kind en man en dat maakt de film bijzonder duidelijk aan de kijker, keer op keer op keer.

Het is 1985, school is uit en de vakantie begonnen. Rodri heeft het jaar niet gehaald, maar dat weerhoudt hem er niet van om volop te genieten van zijn zomervakantie. Met zijn gezin gaat hij op bezoek bij zijn grootouders in Galicië, waar hij eindelijk zijn oude vriendengroep weer ziet. Onder het motto 'altijd samen' vergeten ze voor even hun dagelijkse zorgen en trekken ze er met de fiets op uit, de bergen in, op avontuur.

Hun doel is simpel: een magische plant vinden, die alles zou kunnen genezen. Het lijkt nog het meeste op het magische kruid van Pippi Langkous, waardoor kinderen nooit groot zouden worden. Ook Live Is Life volgt dezelfde overtuiging, want de jongens leven erop los en halen meer kwajongensstreken uit dan de wet toestaat. Ze vechten, stelen, drinken, zoenen, stoeien en grappen: precies al het materiaal voor de kijker om even weg te zwijmelen in een warm bad van nostalgie.

Een overdaad aan lensflares en droneshots van het zinderende berglandschap past precies bij de nostalgische lading van de film. Maar op den duur begint op te vallen dat de cinematografie overal en nergens is en dat de soundtrack het verhaal ook maar slecht begeleid. Daardoor mag je je afvragen of de regisseur wel voldoende grip had op het materiaal. De film lijkt namelijk iedere paar minuten om te slaan, elke keer als de jongens weer op een volgende stralende locatie lijken aan te komen.

In het acteerspel van de jongens is dit gebrek aan visie helaas ook te merken. Hun geravot komt af en toe wat geforceerd over en de diepe gesprekken en broederlijke omhelzingen, die het verhaal wat diepgang moesten geven, voelen vaak onoprecht. De film draagt voldoende zware thematiek aan, waaronder de chemotherapie van een van de vrienden en een verlamde vader, maar zelfs deze keuzes lijken enkel in de film te zijn geduwd om het verhaal meer te maken dan enkel een epische kinderdroom.

De film geeft de kijker voor eventjes een behoorlijke nostalgie-injectie, maar weet het gouden randje niet lang glanzend te houden. Constant moeten er nieuwe impulsen worden opgedoken om de reis van de jongens interessant te houden, wat zelfs leidt tot de absurde adoptie van een heroïnebaby. De film doet zich vanaf het begin af aan voor als springlevend en barstend van de energie, maar de gemaaktheid ervan doet meer denken aan een nostalgietrip op steroïden dan de warme en gekoesterde herinnering, die de makers probeerden na te bootsen.

Live Is Life is te zien bij Netflix.