Regie: Martin Sofiedal | Scenario: Emanuel Nordrum | Cast: Axel Bøyum (Sebastian), Andre Sørum (Kasper), Fredrik Skogsrud (Mikkel), Eirik Hallert (Pelle), Mathias Luppichini (Audun), e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2022

Sebastian moet op zijn werk een verkooppraatje houden voor cliënt Kasper. Helaas loopt dit helemaal in de soep. Kasper wil geen saaie PowerPoint-presentatie, hij wil een ervaring! Kasper loopt teleurgesteld weg, maar Sebastian rent erachteraan met het glorieuze idee om Kasper mee te nemen naar zijn eigen vrijgezellenfeest. Wonder boven wonder stemt Kasper ermee in. Helaas zijn shots op klaarlichte dag en rare pakjes niet de enige buitengewone dingen die ze gedurende het weekend tegenkomen.

Voor Sebastians vrijgezellenfeest draven zijn twee beste vrienden Audun en Pelle op, evenals zijn beste vriend van vroeger, Mikkel. In de tijden van weleer, waren zij samen nationaal kampioen lasergamen. Ze gaan samen met Kasper een vallei in die bekend staat om haar ufowaarnemingen. Al snel komt de groep tot de ontdekking dat die reputatie op waarheid berust, en vredelievendheid blijkt niet hoog in het vaandel te staan bij de buitenaardse bezoekers.

Het verhaal is flinterdun en de hele opzet voelt wat infantiel aan. De banaliteit lijkt soms uit de tijden van America Pie te komen. Door een kleedkamerverhaal van Mikkel wordt Sebastian de hele tijd 'Stijve' genoemd. De nerd van de groep slaat de plank mis door naar een museum te willen gaan in plaats van te drinken, en ga zo maar door. Qua humor en grappen is Blasted een fossiel.

Het wordt snel duidelijk dat bij deze film het verhaal nooit op de eerste plek heeft gestaan. Er wordt nog wel een verwoede poging gedaan om er een boodschap in te verwerken over volwassen worden, je jeugdigheid loslaten en de kracht van echte vriendschap, maar helaas zijn degenen deze boodschap zouden moeten overbrengen bijzonder onsympathiek. Hierdoor komt de toch al geforceerde boodschap niet over.

Regisseur Martin Sofiedal heeft de focus gelegd op luchtigheid en oppervlakkig plezier. Dit kan zeker voor een goede film zorgen, mits goed uitgevoerd. Blasted probeert lekker campy te zijn, maar lijkt helaas meer op een fanfilm of een promovideo van het lokale lasergamecentrum. Momenten van enorm snelle montage mikken op een dynamisch effect, maar zijn eerder rommelig en misplaatst. De hele productie doet denken aan het jongetje op de basisschool dat altijd net iets te hard zijn best deed om cool te zijn en erbij te horen.

Het luchtige karakter wordt doorgezet in bepaalde stijlkeuzes. Door de hoge saturatie zou de film een vrolijk uiterlijk moeten zijn, maar deze is zo ver doorgevoerd dat het niet meer op een stijlkeuze lijkt, maar eerder alsof iemand aan de verkeerde knopjes heeft gedraaid. De CGI is daarbij op geen enkel moment van een hoog niveau, maar het is dan ook een wat kleinere productie.

Blasted was veel beter tot zijn recht gekomen als een kortfilm. De opzet, het verhaal en de personages kunnen gewoonweg niet een volledige speelfilm dragen. Ergens, diep verborgen onder het puin, ligt een vermakelijk idee dat met iets meer toewijding nog wat had kunnen worden. In dit geval blijft er een onlogische en bijna kinderachtige productie over. Geen schot in de roos.

Blasted is te zien bij Netflix.