In 1995 maakte het publiek kennis met de animatiefilm Toy Story, waarin de hoofdrollen werden gespeeld door poppen Woody (een cowboy) en Buzz Lightyear (een ruimteheld). Het was het begin van een vierluik dat in 2019 werd afgesloten. Of zo leek het. Dit jaar mag Buzz komen opdraven in Lightyear. Maar niet als pop. Volgens de begintitels is Lightyear de film die inspireerde tot het maken van de pop Buzz. Met andere woorden, dit is een film in de wereld van Toy Story. Een film in een film dus.
Dit betekent dat iedereen in deze animatie een acteur is. Er moet ook een scenarist zijn geweest, een regisseur, geluidsman, cameraman, er was catering, post-productie... Wordt ons later nog een kijkje achter de schermen gegund? Misschien op de toekomstige dvd, als onderdeel van de extra's. Het concept voelt, hoe leuk bedacht ook, wat geforceerd. Onnodig. Lightyear kan namelijk zonder probleem op zichzelf staan, zonder dat de link met Toy Story moet worden uitgesproken.
In de verre toekomst is Buzz een gerespecteerde Space Ranger die samen met kameraad Alisha Hawthorne neerstort op een planeet. De enige manier om te ontsnappen is door gebruik te maken van een kristal dat het schip tot hypersnelheid kan brengen. Durfal Buzz is gek genoeg om het te proberen, maar stuit op een probleem. Steeds als hij de hypersnelheid wil halen, reist hij vier jaar door de tijd. Tenminste, zijn omgeving veroudert vier jaar. Hij niet. Bij iedere ontsnappingspoging glipt de tijd hem letterlijk door de vingers.
Probeer het gekunstelde tijdreisverhaal zeker niet te doorgronden, het is vooral bedoeld om Buzz' stijfkoppigheid onder druk te zetten. Hij wil niets liever dan ontsnappen van deze planeet, maar hij betaalt er een hoge prijs voor. Steeds vier jaar verliezen is nogal wat. Alisha wordt ouder, ontmoet haar levenspartner, krijgt een zoon, een kleinkind... Het leven gaat gewoon door. Wanneer zal Buzz zich realiseren dat loslaten soms de beste optie is?
Het hoeft allemaal ook niet superernstig te worden en gelukkig biedt Lightyear de nodige humor. Er is een robot die fouten maakt bij het kaartlezen, Buzz' ijdelheid is een dankbare bron van grappen en dan is er nog robotkat Sox die als mental coach voor Buzz optreedt. Laten we ook niet vergeten dat er volop wordt verwezen naar Toy Story (zie de boosaardige Zurg en de legendarische quote "to infinity and beyond"), om zo de loyale fans te bedienen. Regisseur Angus MacLane heeft het gepresteerd om iedereen tevreden te houden. Je vergeet gewoon dat het eigenlijk een film is en de cast en crew na afloop naar huis zijn gegaan.
Lightyear bezit niet de brille van zijn vier voorgangers en vinkt keurig de hokjes af van waar een Pixar-titel aan moet voldoen. Toch is het een verrukkelijke film die met het oog op de eclatante ruimtebeelden in de bioscoop moet worden gezien.
