Take On Me. Wie kent het liedje en de videoclip niet? De hit van a-ha maakte van de Noorse band in 1985 plotsklaps wereldsterren. Maar wat gebeurde daarna? a-ha: The Movie vertelt het verhaal van toen tot nu, op een haast laconieke, anekdotische manier die bij de bandleden past, maar niet heel spannend of dramatisch wordt.
a-ha: The Movie volgt zanger Morten Harket, toetsenist Magne Furuholmen en gitarist (en songwriter) Paul Waaktaar-Savoy (geboren als Pål Waaktaar Gamst) tijdens een tour in 2018. Ze worden alle drie afzonderlijk geïnterviewd, want ze komen alleen nog op het podium of voor fotoshoots samen. Opnieuw een album maken? "Nooit meer", zegt Magne, "het lijkt leuk maar het ontaardt altijd in dezelfde ellende".
Met zijn drieën vertellen ze het verhaal van hun band, vanaf hun jeugd. De oude verhalen worden deels geïllustreerd met animaties in de stijl van de beroemde muziekvideo van Take On Me. Dit gedeelte levert een typische muziekdocumentaire op, opgeleukt door animaties. Ze waren jong en hongerig, en wilden de wereld veroveren. Met die internationale ambities verhuizen ze naar Londen, maar ze worstelen eerst met armoede en spelen niks klaar. Totdat ze opeens doorbreken en meerdere hits scoren in de jaren tachtig.
Het zou een leuke korte film kunnen opleveren. Vooral het verhaal rondom Take On Me, hun eerste en meteen succesvolste single, is frappant. De basismelodie bestond al jaren als compositie van Magne, wordt omgevormd tot een echt popnummer door Pål en daarna nog diverse keren bewerkt door verschillende producenten. In 1984 wordt het nummer zelfs als een heel ander klinkend nummer uitgebracht, totdat in 1985 de huidige versie uit de as van het origineel herrijst, de beroemde videoclip krijgt en een wereldwijd succes wordt.
Dit is echter niet het verhaal van drie goede vrienden die ongekend succes vinden met een megahit. Ze kwamen niet bij elkaar omdat ze goede vrienden waren, maar omdat ze elkaars muzikale talent erkenden. Aan hun beroemdheid hebben ze allemaal een hekel. Vooral het populairste lid van de band, de knappe zanger Morten. Aan hun succes lijken ze ook niet veel plezier te beleven. Nadat ze één flop maken begin jaren negentig, gaan ze een tijd uit elkaar.
Sindsdien komen ze telkens weer bij elkaar om albums te maken en om te toeren. Maar niet omdat ze er plezier in hebben, maar omdat ze nog altijd geloven in hun muzikale nalatenschap en in het belang van de band. Geen wonder dat de vrolijke animaties gaandeweg uit de documentaire verdwijnen. Wat resteert is drie mannen die ieder afzonderlijk naar aparte kleedkamers reizen om op te treden, of als ze in dezelfde kleedkamer belanden niet met elkaar praten totdat ze op het podium staan.
Meestal stoppen documentaires over bands na de grote succesjaren met enkele teksten op zwart beeld, die samenvatten wat er daarna gebeurde. a-ha: The Movie gaat iets uitgebreider in op de creatie van Take On Me, maar daarna krijgt alles evenveel aandacht, van de andere grote hits (inclusief het James Bond-titelnummer The Living Daylights) tot de albums van de afgelopen twintig jaar.
Op zich een heel interessant gegeven voor een muziekdocumentaire, maar de leden van a-ha blijken helaas niet heel dynamische of boeiende personen te zijn. Hoewel ze spreken van voortdurende onderlinge ruzie spatten de vonken er nou niet bepaald vanaf. Het blijft allemaal vrij onderkoeld.
De bandleden modderen maar wat voort, net als de film op den duur. Net genoeg succes om door te gaan, niet genoeg om echt noemenswaardig te blijven. Ze doen het niet voor het geld dat de uitverkochte stadions nog altijd opleveren, zeggen ze, maar vanwege de artistieke integriteit. Het is de afgelopen decennia niet per se aan de muziek af te horen, hoewel fans van a-ha het daar vast niet mee eens zijn. a-ha: The Movie is waarschijnlijk, net als al die latere albums en liedjes, vooral interessant voor hen. De rest zal het met nog een keertje Take On Me moeten doen, dat niet voor niets de hele film terugkeert.
