Ken je de Great Showdowns van Scott C.? Verhalen gedijen op strijd en spanning, en in deze plaatjes zie je bekende filmscènes op cartooneske wijze helder uitgebeeld: twee kanten tegenover elkaar. Batman tegenover The Penguin en Catwoman. Doc en Marty versus meerdere generaties Biff. En Edward Scissorhands tegen een struik. Vanaf deze week past ook in dat rijtje: Johnny tegenover Jesse. Want de hoofdpersoon krijgt het zwaar te verduren, wanneer hij op zijn neefje moet passen in C'mon C'mon.
Met regisseur Mike Mills is het altijd intiem en diep persoonlijk. In Beginners vertelde hij het verhaal van zijn vader die op heel late leeftijd uit de kast kwam en 20th Century Women was een groot eerbetoon aan zijn moeder, en de andere vrouwen met wie hij opgroeide. Hoe langer, hoe meer hij een rechtlijnig plot uit het oog verliest en zich nog meer vastbijt in de interpersoonlijke relaties en de sfeer van de vertelling. Dit nieuwe verhaal is het resultaat van zijn eigen prille vaderschap.
De onvolwassen veertiger Johnny gaat bij zus Viv langs om op haar zoon Jesse te passen, terwijl zij de zorg op zich neemt voor haar bipolaire ex. Het joch is intelligent en zit vol verbeelding, en barst ook van de hevige gevoelens. Maar de leukigheid is er na verloop van tijd wel een beetje af, zodra Johnny erachter komt dat de verantwoordelijkheid voor een ander leven minder makkelijk is dan hij van tevoren voor lief nam. Daarbij manipuleert de jonge Jesse als een malle, en schroomt hij niet om extreem lastige levensvragen te stellen.
Johnny is goed in wat hij doet als radiomaker, en we zien zijn interviews met de kinderen van immigranten in Amerika door de film verweven. Langzaam oefenen deze segmenten steeds meer invloed uit op de centrale verhaallijn en vice versa. Zeker ook omdat Jesse interesse begint te krijgen voor geluidsopname, en op sleeptouw wordt genomen naar New York, voor de klus van oom Johnny. Het is een ingewikkeld spel van montage, van beeld en geluid, waar C'mon C'mon veel extra vertellagen uit weet te putten. En dan ook nog geschoten in schitterend zwart-wit. En wanneer zagen we Joaquin Phoenix voor de laatste keer zo'n normale rol spelen?
Het verhaal heeft in de meest basale samenvatting iets bekends. Een man die minder volwassen is dan hij graag van zichzelf denkt, neemt iets te makkelijk de verantwoordelijkheid voor een kind op zich. Het doet sterk denken aan de premisse van de Adam Sandler-komedie Big Daddy, maar is hier zo veel reëler uitgevoerd. Er is aandacht voor de ongemakkelijke en zelfs pijnlijke kanten van Johnny's beslissing. En voor hoe moeilijk en onschattig kinderen soms zijn, en zeker ook wat dit met een ouder doet.
C'mon C'mon zou daardoor prima binnen die Great Showdowns passen, en eigenlijk is dat ook een veel te simpele voorstelling. Want een strijd impliceert dat een van de twee kan winnen, en dat is ondenkbaar. Als Johnny een kind zou domineren, zou dat een verschrikkelijke uitkomst zijn. En als surrogaatouder kun je ook echt niet zomaar compleet over je heen laten lopen. Het ligt allemaal veel ingewikkelder. Daarmee is dit geen rechtlijnig plot, maar het resultaat van een leven dat geleefd is. En dus een rasechte Mike Mills-film.
