Als je een slaapplek in een trein boekt, heb je vaak geen invloed op wie je metgezel wordt voor de lange rit. De Finse Laura vindt de vreemde Rus Ljoha op haar pad tijdens de lange reis van Moskou naar Moermansk. Wat begint met ongemak en dreiging eindigt heel bijzonder, in de roadmovie op rails Hytti nro 6.
Hytti nro 6 is niet de zesde Hytti-film, maar betekent coupé nummer 6. Het is de titel van het gelijknamige Finse boek van Rosa Liksom uit 2011. Dat speelde zich af op de beroemde Transsiberië Express, van Moskou naar Ulaanbaatar in Mongolië. En heel specifiek tijdens de jaren tachtig, in de periode van perestrojka en glasnost.
Regisseur Juho Kuosmanen veranderde de reis samen met een team schrijvers (inclusief één die de Russische dialoog schreef, aangezien de film door een Finse crew in Rusland werd gemaakt). De trein vertrekt nog wel vanuit Moskou, maar Laura's reis gaat nu naar Moermansk. Daar wil ze de oeroude rotstekeningen bekijken.
Zij is een Finse studente in Moskou, die daar een relatie heeft met een oudere vrouw. Haar onverwachte metgezel Ljoha is een mijnwerker die naar Moermansk gaat voor zijn werk (in het boek nog een oude man, nu een jongeman). Als ze hem ontmoet is hij al flink dronken, en al snel vraagt hij lallend of zij een prostituee is en probeert tussen haar benen te graaien. Dus probeert zij een andere slaapplek te krijgen, maar de xenofobe conductrice wil niet meewerken.
Als hij eenmaal sober is en ze nog een aantal dagen en nachten met elkaar opgescheept zitten, ontstaat langzamerhand toch een verstandshouding tussen deze twee tegenpolen. Het is heel knap hoe deze speciale ontwikkeling nooit logisch overkomt, maar toch aanvoelt alsof het klopt.
Het helpt dat hij haar - na het slechte begin - niet in de steek laat zoals de anderen dat wel doen (de vrouw over de telefoon, de Fin die ze in de trein tegenkomt, de conductrice en uiteindelijk het hotelpersoneel in Moermansk). Tijdens een tijdelijke stop van de trein neemt hij haar zelfs mee naar zijn moeders huis, wat een fijn gesprek tussen Laura en zijn moeder oplevert.
Het boek speelde in de laatste fase van de Koude Oorlog, de verfilming verplaatst het verhaal naar eind jaren negentig. Communicatie over lange afstanden gaat nog helemaal via telefooncellen, maar Titanic is al wel cultureel gemeengoed. Dankzij onder meer het treffende camerawerk van J-P Passi voelt Hytti nro 6 niet zozeer als een film over die tijd in Rusland, maar bijna als een film uit die tijd.
De relatie tussen Laura en Ljoha blijft desalniettemin enigszins mysterieus, hoe teder Kuosmanen deze ook in beeld brengt. Want de innige band die kan ontstaan tijdens zulke reizen is nu eenmaal uniek. Je weet altijd dat het afgelopen kan zijn, zodra de rit voorbij is. Misschien realiseer je je pas na afloop hoe bijzonder het was. En wat een mooie reis Hytti nro 6 is.
