Wat maakt een mens een mens? Wat is ervoor nodig om mens te zijn? Of te worden? Zulke vragen moet Will zien te beantwoorden, door vragen te stellen aan een aantal net ontstane zielen, om te beoordelen of ze geboren mogen worden. Een veelbelovend concept, maar de uitwerking maakt die belofte niet helemaal waar.
Will leeft in een afgelegen huis in een woestenij. Daar kijkt hij via oude televisies naar de levens van de zielen die hij heeft goedgekeurd als mens. Soms neemt hij bijzondere gebeurtenissen op videobanden op. Op een dag belt een groep nieuwe zielen aan, om zich te onderwerpen aan zijn interviews.
Hij is namelijk een 'interviewer', die over een periode van negen dagen aan de hand van een reeks interviews en tests moet bepalen of de ongeboren zielen klaar zijn om een mensenleven te leiden. Will baseert zijn beoordeling ook deels op zijn eigen kennis: hij is een ziel die zelf al eens geleefd heeft.
Dit onderdeel van het concept werkt helaas niet. Door de interviews zouden we de personages beter moeten leren kennen, zoals Will dat ook doet, maar ze blijven grotendeels ongedefinieerde figuren, of personen die telkens hetzelfde eenduidige antwoord geven. Daarbij wordt het nut van bepaalde vragen nooit echt duidelijk.
Will stelt iedereen als eerste vraag wat ze zouden doen als ze in een concentratiekamp door een bewaker bevolen zouden worden om hun eigen zoon te doden. Een heftig moreel en emotioneel dilemma dat meteen dramatische scènes oplevert. Maar waarom moet een pas gevormde ziel daar een antwoord op kunnen formuleren, terwijl die daarna alles zal vergeten en als baby geboren wordt?
Zo zijn er meer vragen en tests waar het nut alleen voor Will duidelijk is. Over de logica erachter laat hij niets los. Ook niet tegenover collega-interviewer Nyo, die vragen stelt bij Wills methodes maar geen antwoorden krijgt. Will is eigenlijk meer bezig met wat er gebeurde vlak voordat iedereen kwam aankloppen. Eén van 'zijn' zielen die een schijnbaar mooi leven leefde, heeft net zelfmoord gepleegd. Hij kan dit niet loslaten en blijft zich obsessief afvragen wat er mis is gegaan, alsof hij de ouder is van een overleden kind.
Het doet hem twijfelen aan de reden van zijn bestaan: is hij nog wel geschikt om te beoordelen of zielen mens mogen worden, als hij iemand heeft goedgekeurd die het leven niet aan kon? De existentiële vragen maken hem menselijker dan hij dacht. De confrontatie met zichzelf blijkt de kern van de film, maar krijgt te laat de overhand om nog te raken. Nine Days is te oppervlakkig om op filosofisch of emotioneel vlak te overtuigen. Laat staan op beide.
