Er zijn hele wetenschappelijke onderzoeken gewijd aan het de schrijfmethodiek van Agathe Christie. De geestelijk moeder van personages zoals Miss Marple en Hercule Poirot had een haast hypnotiserende stijl waardoor haar misdaadboeken ware pageturners waren. Maar zeker zo belangrijk zijn haar vaste plotelementen. Vaak hebben we te maken met personages die allemaal zo hun motieven hebben en die vastzitten aan de moordlocatie.
Om maar gelijk met die moord te beginnen. Bij Death on the Nile, na Murder on the Orient Express de tweede Hercule Poirot-verfilming van Kenneth Branagh, dient deze moord zich pas na een uur aan. En dat is tergend laat als je het hebt over een speelfilm van iets meer dan twee uur. Waar al die tijd voor de moord in is gaan zitten wordt vrij snel duidelijk. Branagh steekt ontzettend veel moeite in het neerzetten van zijn eigen personage. Hercule Poirot blijkt een voormalig held uit de Eerste Wereldoorlog die door ervaringen in de loopgraven besloten heeft zijn typerende snor te kweken.
Een deel van die achtergrond komt ook terug in de boeken van Christie, maar Branagh stopt er belachelijk veel tijd in. Waarom zich de moeite getroosten om zijn hoofdpersoon meer diepgang te geven als het publiek hoogstwaarschijnlijk vooral zin heeft in een lekkere whodunit? Het stopt niet bij de in zwart-wit geschoten oorlogsproloog. Het duurt ook nog een flinke tijd voor de Egyptische rivier uit de titel bevaren wordt. Aan wal in Londen wordt in een nachtclub het verhaal verteld van de talentloze en simpele Simon Doyle die zijn verloofde Jacqueline de Bellefort aan de kant zet voor haar vriendin Linnet Ridgeway. Ook al zo'n eindeloze exercitie.
Enkele weken later zijn Simon en Linnet dan eindelijk getrouwd en op huwelijksreis in Egypte. Daarbij hebben ze veel last van de bedrogen Jacqueline die met haar stalkgedrag het stel de kriebels geeft. Ze wanen zich veilig als ze met hun hele entourage, inclusief Poirot die het stel bescherming moet bieden, een schip op de Nijl betreden. Toch weet Jacqueline zichzelf weer aan boord te manoeuvreren. Een goed uur later wordt een lijk ontdekt en ontvouwt zich eigenlijk pas het plot dat een Christie-verfilming zo heerlijk meeslepend kan maken. Het valt echter te bezien of Branagh, alle mooie plaatjes ten spijt, de aandacht van de kijker dan nog te pakken heeft.
Het is haast een doodzonde dat Branagh en zijn scenarist Michael Green veel te veel vrijheid nemen bij het bewerken van het boek uit 1937. Het resulteert in een langdradig en op momenten oersaai slepend verhaal waarbij de accenten vaak ongelukkig gekozen zijn. Branagh verliest zich in het neerzetten van de couleur locale en geeft niet altijd de juiste personages de aandacht die ze verdienen. Zo komt het voormalige komisch duo Dawn French en Jennifer Saunders er behoorlijk bekaaid vanaf.
Death on the Nile is niet alleen een klassieker maar ook een voorbeeld van een Christie-verhaal met een bizarre ontknoping. De wijze waarop deze makers ermee omspringen doet het echter weinig goed. Er wordt zo veel bijgesleept dat ze niet alleen de focus verliezen maar ook de kijker de lol ontnemen van een lekker smeuïg misdaadverhaal. Dat deed Rian Johnson met zijn door het werk van Christie geïnspireerde Knives Out toch een stuk beter. Minder is vaak meer; een credo dat hier zeker op gaat. Branagh mag in de herkansing, want hij zint alweer op een nieuwe Poirot-verfilming.
