Twee jaar geleden leek er een einde te komen aan de samenwerking tussen Marvel en Sony, en daarmee ook een einde aan de rol van Spider-Man in het alsmaar uitdijende Marvel Cinematic Universe. De twee filmstudio's, die eerder nog een verrassende samenwerking op poten zetten om Spider-Man überhaupt in het MCU te krijgen, hadden bonje over, hoe kan het ook anders... geld.
Na een oproep van teleurgestelde fans en Tom Holland, die naar eigen zeggen nog decennialang Spider-Man wil spelen en klaarblijkelijk hoogstpersoonlijk de hoge piefen van de filmstudio's heeft gesmeekt om de gesprekken weer te openen, stond er dan toch weer een deal. Dit eeuwige getouwtrek heeft iets heel bijzonders opgeleverd, want deze derde Marvel Spider-Man-film is overgoten met de dikke saus van alle eerdere Sony Spider-Man-versies.
Spider-Man: No Way Home begint waar het vorige deel eindigde. De identiteit van de New Yorkse slingeraar ligt op straat en zijn reputatie wordt zwartgemaakt door stemmingmakende video's van The Daily Bugle. Dit heeft zoveel negatieve impact op het leven van Peter en zijn vrienden, dat hij besluit op bezoek te gaan bij zijn bevriende tovenaar Dr. Strange, die morrend instemt om door middel van magie iedereen te laten vergeten dat hij Spider-Man is.
Dat gaat natuurlijk faliekant fout, en het gevolg is dat een hele rits aan exotische schurken uit andere universa (lees: Spider-Man-filmreeksen) het toneel betreedt. Van de Lizard tot de Green Goblin; wat was het fantastisch geweest als de aanwezigheid van deze bonte bende niet allang was verklapt in het marketingmateriaal van deze trilogie-afsluiter.
Maar dat mag de pret niet drukken. Marvel en Sony spelen feilloos in op de nostalgie van een generatie die opgroeide met de oudere Spider-Man-films; als Doc Ock het strijdveld betreedt zwelt de bekende muziek aan en waan je je voor even in 2004. Het helpt dat Alfred Molina in de zeventien jaar sinds Spider-Man 2 geen dag ouder lijkt te zijn geworden. Het is een genot om te zien dat zijn vier tentakels hem nog steeds passen als een fluwelen jasje.
Dat geldt niet voor elke slechterik. Jamie Foxx heeft hier meer omhanden dan in zijn debuut als Electro in The Amazing Spider-Man 2, waar hij nota bene een van de hoofdschurken was. Foxx lijkt deze keer ook meer plezier te hebben in zijn rol, maar dat gaat wel ten koste van de continuïteit tussen de filmreeksen. Waar Electro in zijn eerste vertoning nog een onzekere sul was, vatbaar voor zware woede-uitbarstingen, speelt Foxx nu praktisch zichzelf.
Gelukkig is de echte knaller Willem Dafoe, die zijn patent op de Green Goblin-rol nogmaals bevestigt. Hij schmiert nog net zo hard als eerst en ook de plastic Power Ranger-achtige outfit is er nog, maar de overige kitscherigheid is er wel van af. Deze Goblin is psychotisch en nog onvoorspelbaarder dan zijn oorspronkelijke incarnatie. Van hulpeloze oude man (in tegenstelling tot Alfred Molina is Dafoe wél zichtbaar ouder geworden) tot wreed en bijna dierlijk. Hij is een ware bedreiging en geeft met zijn handelen de film een prettige zwaarte.
No Way Home komt sowieso verrassend duister en volwassen uit de hoek, en dat maakt impact. Homecoming en Far From Home waren geen hele zware films, maar dit slotstuk degradeert deze eerdere Tom Holland-delen tot licht verteerbare tussendoortjes. Er is wel degelijk ruimte voor komedie, maar die nare gewoonte van Marvel-films om elk dramatisch moment te ondermijnen met bijdehante 'grappige' opmerkingen is hier gelukkig grotendeels afwezig. De emoties krijgen de ruimte, godzijdank. Acties hebben consequenties, en soms moet er een zware keuze worden gemaakt. Hét thema van Spider-Man, verantwoordelijkheid, komt in No Way Home volledig tot wasdom.
Het narratief wordt namelijk voortgestuwd door Peters morele beslissingen en dat is knap, want daaronder valt te raden dat er tóch een aantal verhaalkeuzes zijn gemaakt met het oog op een eventuele scheiding van Marvel en Sony. Wordt Spider-Man ooit verlost van deze knipperlichtrelatie? Laten we het hopen. No Way Home weet de scheurtjes in het huwelijk gelukkig grotendeels te verhullen door een personagegedreven plot en alle fantastische terugkerende rollen, die stuk voor stuk een glimlach op je gezicht toveren.
