Je ziet ze wel vaker, van die films rond een historisch gegeven waar een romance aan de haren bijgesleept wordt om de moderne kijker te behagen. Ook de makers van Eiffel konden het niet laten, met een hoop middelmatigheid tot gevolg. Zonde, want de totstandkoming van de Eiffeltoren is op zichzelf interessant genoeg.
Dat de Franse ingenieur Gustave Eiffel (1832-1923) een buitengewone carrière heeft gekend, is een understatement. Behalve bij de bouw van 's werelds beroemdste toren was de man betrokken bij tal van iconische megaprojecten. Het Vrijheidsbeeld en de sluizen van het Panamakanaal zijn bekende voorbeelden, maar loop het Wikipedia-artikel er eens op na: van de meeste gebouwen had u wellicht geen idee.
Zonder meer een boeiend figuur om een biopic aan te wijden dus. Een goede keus ook om, zoals dat bij biografische films van nu vaker het geval is, te focussen op één specifieke periode. We leren Gustave Eiffel kennen als ambitieuze ingenieur op de toppen van zijn kunnen. Net na het voltooien van Het Vrijheidsbeeld dient een nieuw project zich aan waar Eiffel aanvankelijk weinig voor voelt: de Wereldtentoonstelling van Parijs. Plannen voor een gigantische toren liggen er wel, maar liever houdt hij zich bezig met het realiseren van een metronetwerk. Dat verandert als Eiffel tijdens een diner met hoogwaardigheidsbekleders zijn oude liefde Adrienne treft. Om haar te imponeren steekt hij een bezielend betoog af over wat de toren voor Parijs zou kunnen betekenen. Werk aan de winkel dus.
Via flashbacks leren we hoe de jonge Gustave Adrienne, de dochter van een rijke opdrachtgever, het hof maakte en het huwelijksbootje op een haar na miste. Een ouderwetse romance, maar ronduit belegen verteld. Hoofdrolspelers Roman Duris en Emma Mackey zijn van een onberispelijke schoonheid, wat het kitschgehalte verder op krikt. De romance schijnt werkelijk ooit plaats te hebben gehad, maar je voelt aan alles dat de makers naarstig op zoek zijn geweest naar een lekker commercieel kader om dit verhaal in te vatten.
Visueel mankeert er niks aan. Met behulp van de nodige CGI worden de verschillende stadia van het bouwproces schitterend in beeld gebracht. De film stond al vijfentwintig jaar op stapel en is in technisch opzicht het wachten meer dan waard. Eiffel is uiteindelijk vooral een gemiste kans, want in handen van iemand met meer lef had dit een boeiende karakterstudie kunnen zijn. Gustave Eiffel, de monomane maniak, in plaats van de dweperige romanticus.
