Liefde in tijden van oorlog en politieke onrust. Het is een dankbaar onderwerp waar heel veel filmmakers naar believen uit putten, om de amoureuze verhoudingen eens even flink op scherp te zetten. Zo niet in Sweetness in the Belly, dat met name een aaneenrijging is van clichés, voorspelbaarheid en vals sentiment.
Het antwoord van de Ethiopische dokter Aziz Abdul Nasser op de vraag wat verliefdheid nou precies is, druipt van zoetsappigheid en zegt eigenlijk alles al: "Verliefdheid is een gevoel en het zit in je buik." Konden de makers nou werkelijk niets originelers verzinnen? In Sweetness in the Belly (gebaseerd op de gelijknamige roman van Camilla Gibb) wordt zo'n beetje elke poging tot serieus drama op knullige wijze de nek omgedraaid, waardoor je het idee krijgt dat je naar een soap aan het kijken bent.
En dat zou eigenlijk niet mogen, gezien het decor en de tijdsgeest in deze film: het Ethiopië van de jaren zestig en zeventig. De openingstekst leert ons dat keizer Haile Selassie, na een regeerperiode van veertig jaar, is afgezet door een militaire junta, waardoor duizenden onschuldige burgers zich genoodzaakt zien te vluchten naar Europa. Het is vrijwel onmogelijk om niét aan de huidige situatie in Afghanistan te denken.
Hoe dan ook: één shot later gaat het rolluik van de ambassade in Engeland langzaam omhoog en zien we groepen met vrouwen en kinderen binnenstromen. Lily valt meteen op, ook al draagt ze net als de rest van de vrouwen een hoofddoek. Ze oogt westers, dus krijgt ze zonder veel moeite een woning in de hoofdstad toegekend. Haar grote liefde - de eerder genoemde dokter Aziz - heeft echter besloten om alleen in Ethiopië achter te blijven, om zijn stille protest om te zetten in ferme daden.
Sweetness in the Belly is geregisseerd door de Ethiopiër Zeresenay Mehari, die met het sterke drama Difret in 2014 nog Oscarpotentieel in handen had. De kans dat zijn nieuwe film ook voor een gouden beeldje wordt genomineerd is héél erg klein. Afgaande op de lusteloze regie en de recht-voor-z'n-raap-montage krijg je het idee dat Mehari er dit keer zelf ook maar weinig trek in had.
We zitten dus opgescheept met een jonge, witte moslima die een band met lotgenoten poogt op te bouwen, in afwachting van hoopvol nieuws van het front. Maar wie kan dat überhaupt wat schelen? De liefde tussen Lily en Aziz komt in flashbackscènes weliswaar naar voren, maar het is allemaal veel te summier om ook maar enigszins impact te maken. Zelfs Dakota Fanning - toch een behoorlijk actrice - werkt op de zenuwen met haar lijzige stemgeluid. Dit alles bij elkaar maakt dat Sweetness in the Belly veeleer aanvoelt als een steen op de maag.
