Voor dramatisch effect is een aantal flinke contrasten altijd lekker. Het is dan ook niet voor niets dat veel scenaristen en regisseurs dikwijls personages tegenover elkaar zetten die op alle denkbare manier van elkaar verschillen. Tegenpolen trekken elkaar aan is een credo dat niet alleen voor de liefde geldt. Ook bij het Franse drama Envole-Moi, dat zo veel betekent als 'vlieg met me mee' hebben we weer lekker wat contrasten te pakken. Het leidt alleen vooral tot voorspelbaarheid in plaats van spannende karakterinteracties.
Christophe Barratier heeft het verhaal niet zelf verzonnen, dus je kunt hem niet betichten van effectbejag door de tegenstellingen van zijn twee hoofdpersonen lekker uit te melken. Hoewel, een beetje misschien. Barratier stortte zich samen met maar liefst drie medescenaristen op de Duitse verfilming Dieses Bescheuerte Herz van het waargebeurde verhaal over een ernstig zieke jongen die door de losbandige zoon van zijn arts op sleeptouw wordt genomen. Toch hebben ze hier en daar wel het één en ander toegevoegd en aangepast. Met als gevolg dat de parallellen met het innemende Intouchables snel gelegd zijn.
Thomas, gespeeld door Victor Belmondo (kleinzoon van Jean-Paul Belmondo), houdt er nogal een luizenleventje op na. Hij is gestopt met zijn geneeskundestudie en is elke avond in het uitgaansleven te vinden. Als hij het ook nog eens presteert om zijn bolide in het zwembad van zijn vader te parkeren is deze laatste er wel een klaar mee. Het is kiezen of delen, want vader Henri wil dat zijn zoon nu eindelijk eens verantwoordelijkheid gaat pakken en zich ontfermt over een ernstig zieke patiënt. Met tegenzin reist Victor af naar het verpleegtehuis waar de jonge puber Marcus moet herstellen van een ernstige aanval.
Waar veel films er lang over doen om de jongen en zijn nieuwe begeleider langzaam naar elkaar toe te laten groeien wil Barratier met grote stappen snel thuis zijn. Er is weinig voor nodig om Marcus en Thomas de grootste lol met elkaar te laten beleven. Marcus heeft de grote broer die hij nooit heeft gehad, terwijl zijn moeder met argusogen aanschouwt hoe haar zoon alle remmen losgooit. Het zorgt voor een handjevol innemende momenten, compleet met bucketlist, flirtpogingen en stoere sportwagens. Het kruit is snel verschoten en het is geen verrassing dat tegenslag om de hoek ligt.
Deze tegenslag is echter niet in voldoende drama en karakterontwikkeling ingebed om echt goed te kunnen landen. Barratier had duidelijk geen zin om een deprimerend verhaal op te tuigen en laat de feelgoodfactor de boventoon voeren. Dat gaat lang goed, maar gaandeweg bekruipt je toch het gevoel dat Marcus' medische toestand wat wordt onderschat en zijn beperkingen worden weggemoffeld. Begrijpelijk als je de nadruk wil leggen op het positieve en niet op de beperkingen, maar als het dan eenmaal misgaat, is de kijker hier eigenlijk niet op voorbereid.
Envole-Moi loopt zo over van de goede bedoelingen en de charme dat het weinig recht doet aan kinderen zoals Marcus die hun hele leven moeten oppassen. Dat deze jongen wil uitvliegen is begrijpelijk, maar de veiligheidsriemen had hij best om mogen houden.
