Wrong Turn, was dat niet zo'n B-horrorfilm met kannibalistische inteelt-rednecks, bijna twintig jaar geleden? Jazeker, maar in een remake kun je met zo'n concept nu niet meer aankomen. Zodoende wordt het over een wat andere boeg gegooid, maar toch ook niet helemaal. Want de nieuwe Wrong Turn speelt nog steeds een spel met vooroordelen over en weer, tussen de liberale stadse jeugd en conservatieve zuiderlingen van de VS. Saillant detail: de schrijver van het origineel is zelf teruggekeerd om daar wat interessante nuance in aan te brengen.
In een gehuchtje, halverwege de roemruchte wandeltocht door de Appalachen, gaat papa Scott op zoek naar zijn verdwenen dochter Jen. Zij trok weken geleden met een groep vrienden door de bergen, maar heeft niets meer van zich laten horen. Scott stuit op een onbehulpzame sheriff en een koud welkom van de lokale bevolking. Harde knip naar zes weken eerder, waar we zien hoe het jonge zestal hier is aangekomen. Darius, Jens vriendje, oppert midden in de bossen om een ander pad te nemen richting een fort uit de Burgeroorlog. Uiteraard verdwalen ze, en dan begint de ellende nog maar net.
Het moet wel gezegd worden: dit is een rare mengelmoes van twee verschillende soorten horrorfilms. En dat zorgt ervoor dat twee verschillende publieken niet helemaal krijgen wat ze willen. Het eerste uur dist vrij standaard tienerhorror op. Mooie, jonge mensen raken geïsoleerd in een onbekend woud en worden één voor één te grazen genomen door een groep onbekenden. Ze schreeuwen te hard en te vaak om echte indruk te maken. Het is vooral een beetje voorspelbaar, maar wel waar liefhebbers van lekkere B-films voor komen. Wrong Turn speelt er niet mee, maar geeft het gewoon. Al is het ook zeker niet de beste versie van dit subgenre.
En dan neemt het verhaal zelf ineens een harde bocht, het terrein van 'elevated' horror in. Dat modieuze subgenre, waarin volgens de fans meer wordt gedaan met de stijlmiddelen van horror om een dieper onderliggend verhaal te vertellen. En misschien geïnspireerd door Midsommar is er ook een laagje folkhorror in vermengd, vooral in de aankleding: in bont gehulde figuren met een dierenschedel als masker. Hoe dan ook is de tweede helft van Wrong Turn ineens vooral koren op de molen voor iedereen die van rare verrassingen houdt.
Maar samenvloeien doet het niet, en dus geeft Wrong Turn elk van de twee beoogde doelgroepen een halve film waar het waarschijnlijk níet op zit te wachten. De ene groep haalt de helft van de film misschien niet eens vanwege alle clichés, de andere helft haakt daarna af wanneer het voor hen te vaag wordt. Dat is vooral jammer omdat het plot naar een stevige clou toewerkt, die misschien iedereen weer aan boord kan krijgen. Die komt pas echt waar niemand het meer verwacht, maar is wel bruut genoeg om de hele film bestaansrecht te geven.
Deze nieuwe Wrong Turn neemt uiteindelijk zo'n harde afslag van wat het origineel is, dat je de vraag kunt stellen waarom de titel überhaupt is gebleven. Liften ze mee op een oud succes? Of is het misschien ook een commentaar op andere hermaakte titels die niet durven om iets radicaal anders te doen? En ook als niet alle genomen risico's zich uitbetalen, moet je de makers in elk geval nageven dat ze iets gedurfds hebben neergezet.
