Tom en Jerry, wie kent ze niet? 's Werelds bekendste kat en muis zitten elkaar al tijdenlang op de hielen met hamers, bijlen, messen, strijkbouten en een hoop andere huis-, tuin- en keukenspullen. Prima concept voor een afleveringetje van hooguit tien minuten, maar een volwaardige bioscoopfilm vraagt toch echt om wat meer dan slapstickhumor en maffe capriolen.
Aan het begin van de film arriveren Tom en Jerry in New York City. Daar belanden de twee rivalen al snel in het grootste en chicste hotel van de stad, waar men een bruiloft aan het voorbereiden is voor een heus sterrenkoppel. Ondertussen bluft het bijdehante meisje Kayla zich bij hetzelfde etablissement naar binnen met een ontvreemd cv. Eén en één is twee: de drie buitenbeentjes zullen vroeg of laat natuurlijk met elkaar te maken krijgen, dat staat vast.
Regisseur Tim Story noemt Who Framed Roger Rabbit als belangrijke inspiratiebron, en het is niet zo moeilijk om te begrijpen waarom: zijn film is namelijk ook een combinatie van animatie en liveaction. Zo kan het gebeuren dat acteurs van vlees en bloed 'communiceren' met een getekende kat of muis, ook al praten die laatste twee hier (bijna) niet terug. Die keuze is een dappere, want in negen van de tien gevallen wil een mix van teken- en speelfilm maar moeizaam overtuigen - op uitzonderingen als Roger Rabbit en Space Jam na dan.
Tim Story weet het gevoel uit de klassieke animatieserie in elk geval best goed te vangen. Nog altijd heeft het koddige kat-en-muisspel een hoog pats!-boem!-klats!-gehalte. En het helpt zeker mee dat de originele geluiden, zoals de schreeuwen, zuchten en snikken die bedenker William Hanna destijds zelf opnam, zijn terug te horen.
Maar de boel gaat jammer genoeg onderuit door alle menselijke personages. Die zouden hier juist wat inhoud aan de film moeten geven, maar in plaats daarvan vullen ze de gaten op met nog meer flauwheid en domme acties. De casting is al even lui. Heb je een neuroot nodig? Dan bel je gewoon even Michael Peña. Een hysterische kok? Dat klinkt als een klusje voor Ken Jeong, die zijn typetje uit The Hangover-films vast wel wil herhalen. Zelfs een prima actrice als Chloë Grace Moretz zit er dit keer helemaal naast als Kayla. Al is dat niet geheel haar eigen schuld, want door een stomme regiekeuze lijkt haar personage nog veel vervelender dan ze eigenlijk is. Elke keer als ze iemand met een snedige oneliner de mond snoert, klinkt op de geluidsband een cheesy riedeltje. Zucht. Daar lok je zelfs een muis als Jerry niet mee uit z'n holletje.
