De Amerikaanse filmmaker John Lee Hancock schreef het scenario voor The Little Things al in de jaren negentig, als antwoord op de - in zijn ogen - voorspelbare en conventionele politiethrillers uit die tijd. Waarom heeft hij zo lang gewacht om het script te verfilmen? Nu komt zijn thriller vooral als mosterd na de maaltijd.
Het is 1990. Joe Deacon - bijgenaamd 'Deke' - is een hulpsheriff uit Kern County die voor een simpel bewijslastverzamelklusje naar Los Angeles wordt gestuurd, waar hij in contact komt met de jongere rechercheur Jim Baxter. Baxter houdt zich bezig met een paar verschillende moordzaken, maar het wil hem maar niet lukken om alle punten succesvol met elkaar te verbinden. Wat blijkt nu: er is een seriemoordenaar actief, die het gemunt heeft op hoeren, tippelaars en andere jonge vrouwen uit de buurt.
Wanneer ook nog eens een onschuldig meisje spoorloos verdwijnt, is de maat vol en besluiten Baxter en Deacon om gezamenlijk een klopjacht op de dader te openen. Daarbij stuiten ze al vrij snel op een verdachte: Albert Sparma. Althans, dat lijkt zo. De consciëntieuze Deacon weet dat het van cruciaal belang is om bij moord- en verdwijningszaken een scherp oog te houden voor details - het zit 'm immers in de kleine dingen, nietwaar?
Misschien wel, maar voor een film als The Little Things zijn grote namen ook wel mooi meegenomen. Zo mag Denzel Washington zich als Deacon weer in een politie-uniform hijsen en zo het schemergebied tussen goed en kwaad verkennen. Net als in Training Day eigenlijk, maar dan wat milder. Naast hem staan de acteurs Rami Malek en Jared Leto, ook twee van die toppers die het voor elkaar krijgen om zelfs een wankel script naar een (ietsjes) hoger plan te tillen. Al is Jared Leto dit keer wel heel erg aan het schmieren, als schurk met een gekunsteld loopje en tal van maniertjes die net een beetje te bedacht overkomen.
Wie een hoop wilde achtervolgingen of schietpartijen verwacht, is aan het verkeerde adres bij The Little Things. Zo'n soort thriller is dit niet. Als voorzichtige exploratie van duistere thema's - zoals schuld en obsessie - werkt de film gelukkig ietsjes beter. Maar naderhand overheerst toch vooral de gedachte dat John Lee Hancock na bijna dertig jaar lang wachten een anachronisme heeft geschapen: iets wat midden jaren negentig prima had kunnen scoren, maar nu hopeloos gedateerd aanvoelt.
Bovendien neemt de film in de derde akte plotseling een behoorlijk scherpe afslag. Er is niets mis mee om de kijker een worstje voor te houden en hem vervolgens een kaasje te geven, maar als zelfs dat ene kaasje er niet inzit, ben je als filmmaker de boel gewoon keihard aan het besodemieteren. Conventioneel en voorspelbaar is het einde van The Little Things in die zin dus niet, maar wel frustrerend.
The Little Things is te zien bij Amazon Prime Video, Pathé Thuis en andere video-on-demanddiensten.