Regie: Leonardo Guerra Seràgnoli | Scenario: Leonardo Guerra Seràgnoli, Alberto Moravia, Alessandro Valenti | Cast: Valeria Bruni Tedeschi (Maria), Edoardo Pesce (Leo), Beatrice Grannò (Carla), Vincenzo Crea (Michele), Giovanna Mezzogiorno (Lisa), Awa Ly (Marame) e.a. | Speelduur: 81 minuten | Jaar: 2020

Helemaal verkrampt is ze. Maria kijkt met enige afschuw om zich heen, als ze waarschijnlijk voor het eerst in haar leven met de bus moet reizen. Er is geen greintje zelfbewustzijn bij haar te bekennen en de film zet haar hautaine gedrag ook totaal niet te kakken. Probleem is: ze is onze hoofdpersoon. We moeten een zekere empathie met haar zien te krijgen. En in dit geval betekent dat vooral haar irritante gedrag pikken. Er gebeurt niets om haar een beetje menselijk te maken.

De Italiaanse boekverfilming Gli Indifferenti is nog geen anderhalf uur lang, maar voelt als een enorme zit. Hoofdpersoon Maria leeft nog steeds op grote voet, ook al is haar geld allang op. Zelf zegt ze erover: "Ik ben bang dat ik arm word en dan niemand meer van me houdt." Met zo'n idiote gevolgtrekking is het nagenoeg onmogelijk om iets van gevoel voor haar situatie te kweken. Maar ze is niet het enige personage in de film. Zit daar misschien iemand tussen om je aan vast te klampen? Duizend maal neen.

Minnaar Leo houdt haar een financiële hand boven het hoofd, maar is overduidelijk niet te vertrouwen. Hij wordt al heel snel neergezet als de slechterik van het stuk. Maria's zoon Michele is pienter en wil haar beschermen, maar is ook een arrogant en behoeftig nest. En dan is er dochter Carla. Zij maakt nog de meeste kans, omdat ze in het begin tenminste nog nietszeggend is. En dan trekt ze, na een bijna-aanrandingsscène, in bij de dader. Terwijl ze zeer duidelijk weet dat ze hem niet kan vertrouwen. Doei, begrip! Alle personages van Gli Indifferenti voelen geen liefde, maar bezitterigheid. En ze lopen allemaal met hun eigen op maat gemaakte oogkleppen op.

Dan de verhaallijntjes: seksuele relaties gaan over en weer, geldbelangen kruisen elkaar. En zodra het even lekker uitkomt, blijkt er ineens bij iemand in huis een pistool rond te slingeren. Mooi, kan dat het niet-werkende plot nog verder de nek omdraaien. Het is alsof je halverwege een soap binnenvalt, maar dan met een veel te hoge productiewaarde. Deze film zou alleen maar kunnen werken als een parodie op andere Italiaanse films over mensen die te veel geld hebben, maar laat op geen enkel moment blijken dat dit ook daadwerkelijk de insteek is.

Gli Indifferenti lijkt niet door te hebben dat drama niet gaat om de dingen die gebeuren, maar om de mensen die het allemaal overkomt. Maar deze lui wekken niets op dan irritatie. Het vervelende is: er zit heel af en toe wel daadwerkelijk klein visueel vuurwerk in deze film, bijvoorbeeld op een feestje waar Maria flink aangeschoten begint te dansen en haar zoon erbij trekt. Ze hebben even hun eerste warme moment samen. Heel even. En dan neemt Leo hun moment samen over, waarna Michele afdruipt met een meewarige blik. Daar bloeit toch een momentje iets moois op, misschien zelfs met zeggingskracht. En foetsie, er wordt weer weggeknipt naar suffigheid.

Zo'n verspild moment van daadwerkelijke schoonheid onderstreept alleen maar de emotionele leegte van de rest van Gli Indifferenti, en die gaat daardoor nog meer op de zenuwen werken. De film is te zien bij vod-platform Picl, maar komt bij een abonneedienst beter tot zijn recht. Een losse ticketprijs van achtenhalve euro valt namelijk met geen mogelijkheid te rijmen met de kwaliteit van de film.

Gli Indifferenti is te zien bij Picl.