Regie: Sylvie Verheyde | Scenario: Sylvie Verheyde | Cast: Karole Rocher (Fernande Grudet / Madame Claude), Roschdy Zem (Jo Attia), Garance Marillier (Sidonie), Pierre Deladonchamps (Serge), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2021

Fernande Grudet was in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw een grote naam in Frankrijk. Onder de bijnaam Madame Claude bestierde ze een netwerk van escortdames van de bovenste plank. De invloed die ze ermee wist te vergaren, maakte haar befaamd en bevreesd. Je hoofd boven het maaiveld uitsteken als gangster is vroeg of laat vragen om problemen, zowel in het echt als op het witte doek. Van Holleeder en Al Capone tot Scarface, als clandestiene patriarch of matriarch uit de anonimiteit treden staat vaak garant voor problemen. Zo ook in Madame Claude.

De mengeling van rokerige Franse cinema en Scarface is er eentje die veelbelovend is en in het begin zeker boeit. Klassieke shots met zware synthesizermuziek, geen terughoudendheid met naakt of fysiek geweld en een vrouw die denkt boven de wet te staan: het kan haast niet anders dan een boeiend verhaal worden. Helaas sterft deze veelbelovende combinatie in de knop. Madame Claude ontstijgt geen moment het niveau van een feitelijke documentatie van de meest spraakmakende jaren uit het leven van de madame. Terwijl de jaartallen over het scherm schuiven wisselen een matig interessant steekspel met de sterke arm der wet, regelmatige woede-uitbarstingen en vooral veel naakt elkaar af.

De rechterhand van Grudet, de welopgevoede en bloedmooie Sidonie, boeit nog het meest. Toch moet ook haar getroebleerde verleden uiteindelijk wijken voor de voortdenderende trein die de vertelling in Madame Claude wordt. Een vertelling waarin nauwelijks ruimte is voor ontplooiing van personages, verrassende plotwendingen of het vasthouden van de kijker of diens medeleven. Het titelpersonage is geen moment meer dan oninteressant en oppervlakkig, zonder aandacht voor de oorzaak van haar karakter en houding. Een halfslachtige poging dit te verklaren met een anekdote uit haar jeugd vol pesterijen verandert daar niets aan.

Het is jammer dat een film zo vol seks, drugs en geweld, met zo'n bekend bronverhaal, toch zo weinig kan boeien. Regisseuse en scenariste Sylvie Verheyde lijkt zo geobsedeerd te zijn geweest door de allesverzengende en nietsontziende storm die de echte Fernande Grudet was, dat ze daarbij vergeten is de kijker mee te nemen in het verhaal hoe iemand zo wordt. Het verhaal van de neergang van een monster is uiteindelijk pas echt interessant wanneer ook het verhaal van de geboorte bekend is.

Madame Claude is te zien bij Netflix.