Regie: Umesh Bist | Scenario: Umesh Bist | Cast: Sanya Malhotra (Sandhya), Shruti Sharma (Nazia), Sayani Gupta (Ananya), Ashutosh Rana, Raghubir Yadav (Roshan Sethi), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2021

Pagglait is een Bollywood-film, maar past niet in het beeld dat men in het westen nog altijd heeft bij die bijnaam van de hindoestaanse filmindustrie: geen zang en dans (wel liedjes), geen melodrama van epische proporties en slechts twee uur lang. Daarmee past Pagglait in een trend van de afgelopen decennia, die ook wel Hindie (Hindi en Indie) wordt genoemd. Met een verhaal over een jonge vrouw die zichzelf opnieuw uitvindt en patriarchale verwachtingen van zich afwerpt, heeft Pagglait ook de thematiek die je daarbij mag verwachten. De uitwerking schiet echter tekort, en komt soms over als een gekortwiekt script dat ooit bedoeld was voor een uitbundige masala-film.

Pagglait draait hoofdzakelijk om Sandhya, een jonge weduwe wier man Astik na vijf maanden huwelijk is overleden. Voor het dertien dagen durende rouwritueel verzamelen allerlei familieleden om haar heen. Zijn broer, zijn vader en moeder (die al met haar in één huis woonden), drie ooms en hun gezinnen. Plus nog haar eigen vader en moeder, een goede vriendin en het huishoudelijk personeel. Allemaal onder één dak, met allerlei onderlinge verhoudingen en kleine subplots.

Genoeg voer voor groots opgezet Bollywoodvermaak in de stijl van bruiloftsfilms zoals Hum Aapke Hain Koun of Dilwale Dulhaniya Le Jayenge. In Pagglait is echter geen drie tot drieënhalf uur tijd voor al deze verhaallijnen, en blijft het vaak bij een vlakke opzet in hooguit twee scènes, zonder vervolg. Zo is er een spanning tussen twee tieners die ver familie van elkaar zijn en voor het eerst met een leeftijdsgenoot van de andere sekse in één huis zitten, zijn er vage conflicten tussen de vier broers en hun vrouwen en financiële belangen van de familie. Die laatste voeren opeens de boventoon als Astik een levensverzekering blijkt te hebben, die alleen aan Sandhya wordt uitgekeerd. Opeens is de hele familie er wel voor dat Sandhya snel met een neef van Astik trouwt, terwijl het rouwproces waar ze zo'n belang aan lijken te hechten nog niet eens voorbij is.

Sandhya is ondertussen meer bezig met een foto van een mooie vrouw, die ze tussen de papieren van Astik vond. Ze gaat op onderzoek uit om erachter te komen wie dat was en wat hun verhouding precies was. Dit lijkt een dramatisch conflict te worden, dat veel tijd in beslag neemt, maar loopt allemaal met een onderkoelde sisser af. Als Sandhya uiteindelijk besluit dat ze haar eigen pad wil bewandelen en haar leven niet door anderen wil laten bepalen, wordt dat gepresenteerd als een triomfantelijke conclusie.

Dat zou het ook moeten zijn, maar het voelt eigenlijk pas als het begin van haar verhaal. De opbouw naar deze conclusie overtuigt niet, mede doordat al die onuitgewerkte verhaallijnen de hoofdlijn in de weg zitten. Het is het allemaal net niet, en verbleekt bij een soortgelijke film als Queen (2014), waarin een vergelijkbare conclusie dankzij een sterke opbouw en uitwerking wel een emotionele climax heeft. Soms worden Indiase films ingekort voor een 'internationale' versie, vanwege het idee dat een westers publiek niet geïnteresseerd is in een 'volledig Indiase' film. Zou dat hier ook het geval geweest zijn, omdat de film oorspronkelijk halverwege 2020 moest uitkomen in de bios, maar nu een jaar later wereldwijd op Netflix verschijnt? Tenminste één scène waarin muziek abrupt een gesprek afkapt, waarmee een volgende scène wordt ingeleid, wekt die indruk. In de huidige versie maakt Pagglait in ieder geval weinig indruk.

Pagglait is te zien bij Netflix.