Regie: Mike Cahill | Scenario: Mike Cahill | Cast: Owen Wilson (Greg), Salma Hayek (Isabel), Nesta Cooper (Emily), Jorge Lendeborg Jr. (Arthur), e.a.| Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2021

Het is alweer even geleden dat Mike Cahill een speelfilm regisseerde. Zijn laatste film, I Origins, dateert uit 2014 en sindsdien hield hij zich bezig met wat televisiewerk. Wellicht had Cahill al wat ideeën voor zijn nieuwste film Bliss in gedachten. In dat geval is het jammer dat hij niet de tijd heeft genomen om deze ideeën goed uit te werken. Bliss is vooral een vervelende en eindeloze discussie over wat echt is en wat niet.

Greg bereikt een dieptepunt in zijn leven. Hij is net gescheiden, heeft moeite met het onderhouden van het contact met zijn kinderen en tekent liever zijn droomhuis dan dat hij werkt. Met de opbeurende woorden "This is the beginning of your new life!" wordt Greg ontslagen. Door zijn impulsieve reactie belandt hij in een benarde situatie. Nonchalant weglopen en in een café zijn zorgen wegdrinken lijkt op dat moment de beste uitkomst.

In het café ontmoet hij Isabel, een mysterieuze vrouw met praatjes over wat echt is en wat niet. Greg is blijkbaar echt en Isabel beschikt over bijzondere gaven waarmee ze Gregs probleem in letterlijk een handomdraai kan oplossen, waarna ze samen vluchten naar Isabels stulpje naast een viaduct. Isabel is "not homeless, just of track". Met veel brandende kaarsjes probeert Isabel de trieste grijze omgeving er wat hoopvoller uit te laten zien. De liefde tussen Greg en haar bloeit op, terwijl Gregs dochter Emily een zoektocht naar haar vader start.

Greg komt dankzij zijn nieuwe liefde niet op het juiste pad terecht. Integendeel. Hij takelt verder af en ziet er al snel uit als een verwilderde skaterboy die de bijzondere gaven van zijn Isabel overneemt. Ze liggen samen krom van het lachen; gelukkig is er nog iemand die om hun flauwe streken kan lachen. Met een nieuwe discussie over wat echt is en wat niet wordt de stemming ineens weer serieus. Wanneer blijkt dat Greg Isabels ideeën nog steeds niet volgt, besluit de dame hem een lesje te leren.

Opnieuw slaat de stemming om en bevinden de personages zich op een paradijselijke plek. De grijze look van de (echte? Of niet echte?) wereld waarin ze zich eerst bevonden maakt plaats voor een zonovergoten plaatje en krijgt door doorzichtige personages en regenboogeffecten die af en toe in beeld oppoppen een magisch tintje. Het valt amper te volgen, maar een simulatie die bij mensen meer waardering voor de echte wereld zou moeten opwekken blijkt het antwoord. Dat mensen de schoonheid van hun leven en leefomgeving meer zouden moeten waarderen wordt nog even tussen neus en lippen door genoemd, maar is dit dan de boodschap die Cahill met Bliss wil uitdragen?

Met nog een genretwist aan het einde is de chaos compleet. Het lijkt erop dat Cahill teveel in één film wilde stoppen, waardoor het resultaat niet positief ambitieus is, maar eerder een bijeengeraapt rommeltje van genres, stemmingswisselingen en verhaallijntjes. De discussie over wat echt is en wat niet is op den duur ronduit vervelend en draait uiteindelijk op niets uit. Less is more had Bliss goed gedaan.

Bliss is te zien bij Amazon Prime Video.