Dit jaar geen vuurwerk om het nieuwe jaar in te luiden, maar een regenboogconfettikanon met een sterrencast in The Prom, een filmbewerking van de gelijknamige Broadwaymusical door Glee-godfather Ryan Murphy, die hij exclusief voor Netflix maakte. The Prom is een voorstelling vol homofobie en narcisme, en dankzij Murphy ook vol glitter en glamour, waarin overdadigheid alle narigheid camoufleert.
Edgewater, Indiana. De openlijk lesbische Emma wil niets liever dan met haar vriendinnetje naar het eindejaarsbal op haar school. Mrs. Greene, het homofobe hoofd van de ouderraad, vindt dat echter onacceptabel en blaast het hele feest af (niet wetende dat haar dochter de desbetreffende vriendin is).
Wanneer de uitgerangeerde Broadwaysterren Dee Dee Allen en Barry Glickman over Emma's verhaal horen, besluiten ze samen met hun collega's Angie Dickinson en Trent Oliver naar het oerconservatieve dorpje af te reizen. En nee, niet per se om Emma te helpen, maar vooral om hun eigen blazoen op te poetsen. Een narcistische pr-stunt vanjewelste dus.
Geloof het of niet, maar The Prom is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de lesbische tiener Constance McMillen. Zij kwam aan het begin van het vorige decennium in het nieuws toen de oudercommissie van haar school haar van de prom verbande. Toen McMillen vervolgens bezwaar maakte tegen deze (natuurlijk belachelijke) beslissing, besloot de halsstarrige schoolraad de boel maar gewoon geheel af te gelasten.
The Prom was ook de escapistische Broadwayvoorstelling die Ryan Murphy dringend nodig had toen hij vorig jaar in een mindere periode zat. Direct begon het te kriebelen bij een van Hollywoods kenmerkendste makers, die als homoseksuele tiener uit Indiana zelf ook nooit een schoolbal mocht ervaren. Tussen alle glitter en glamour is The Prom dan ook een persoonlijk werk voor Murphy.
Streep is verrukkelijk om naar te kijken als narcistische podiumdiva. De vertolking van talkshowhost Gorden als flamboyante clichénicht zal niet bij iedereen in de smaak vallen, maar gezegd moet worden dat hij kan zingen en ook de emotionelere momenten niet onaardig brengt. De grootste sterren van deze gayshow zijn echter nieuwkomer Jo Ellen Pellman en theaterrot Ariana DeBose. En dat zegt wat, kijkend naar de namen om hen heen. Twee dames om absoluut in de gaten te houden.
The Prom blijft musical. Een genre waarvan bekend is dat het niet voor iedereen is weggelegd; en de over-de-topbewerking van Murphy helpt daar helaas niet echt bij. Het grootste probleem van dit stuk is dat het overduidelijk een pakkende theatervoorstelling is - inclusief heerlijk jazzy, maar een tikkeltje overgeproduceerde showdeuntjes - maar op beeld toch allemaal net wat minder lekker uitpakt. Dramatische conflicten en karakterommezwaaien - ook al zijn ze nog zo voorspelbaar - worden bijvoorbeeld (af)geserveerd met één nummer. Werkt op toneel, minder op film, waar Murphy wel wat meer de verfijning en diepgang had mogen opzoeken.
Subtiliteit was duidelijk niet zijn vertrekpunt voor deze film. The Prom is opgeblazen regenboogextravaganza doordrenkt met zelfspot en satire en opgezweept door muziek en dans. De wel degelijk aanwezige serieuze boodschap over zelfliefde raakt enigszins ondergesneeuwd in deze op alle fronten overdreven glitterlawine. Niet alles werkt dus, maar als afsluiting van dit grauwe jaar is The Prom stiekem welkom escapisme - zelfs voor de grootste musicalhater.
The Prom is te zien bij Netflix.
