'Geïnspireerd door het ongelooflijke, waargebeurde verhaal', zegt de trailer. O ja? Is het echt niet te geloven dat soldatenvrouwen een zanggroepje beginnen? Of dat ze door te oefenen beter worden? The Singing Club voert vooral interne spanningen op en marineert de boel in humor. Want het hoeft niet alleen kommer en kwel te zijn, terwijl de vrouwen in spanning afwachten of hun echtgenoten wel heelhuids terugkeren van een militaire missie in Afghanistan. Het eindproduct is de definitie van prima.
Met Kristin Scott Thomas is een zeer respectabele actrice aangetrokken voor de rol van kolonelsvrouw Kate. Zij brengt de factor 'zoals het heurt', in de chaotische bende die de echtgenotes van uitgezonden militairen samen vormen. Ook bij de repetities moet alles volgens het boekje. Na meerdere missies is ze door de wol geverfd als achterblijver; ze heeft zelfs al een zoon verloren aan het leger. Haar tegenpool is Lisa, gespeeld door Sharon Horgan, die puur pragmatisch te werk gaat. Zij laat de dames gewoon lekker zingen wat ze willen. Geen toonladders en tierlantijntjes, maar achteraf wel een lekker wijntje. Zij verbindt, waar Kate veeleisend is.
Spanning komt dan ook vooral van de botsing tussen deze twee dames, die wel een gemeenschappelijk doel hebben om het wachten in onzekerheid te verlichten. En elkaar vinden in tijden van tegenslag is ook hartverwarmend, iets wat we wel kunnen gebruiken in de chaos van de dag. De ernst van wat deze vrouwen doormaken wordt echt niet gebagatelliseerd, maar toch voelt The Singing Club wat als een niemendalletje, een tussendoortje. Je consumeert het snel in de gauwigheid en schuift het vervolgens ook zo weer terzijde.
De film is losjes gebaseerd op een documentaireserie van de BBC uit 2012, genaamd 'The Choir: Military Wives'. Daarin nemen niet de soldatenvrouwen zelf het initiatief, maar koorleider Gareth Malone. Hij probeert op de militaire basis in Devon een zanggroep te vormen bestaande uit de vrouwen en vriendinnen van uitgezonden soldaten. Dit project is op zijn beurt weer geïnspireerd door twee echtgenotes van leden van de Scots Guard in het garnizoensstadje Catterick Garrison, die aldaar een koor hadden opgericht. Dat klinkt meer als het verhaal van deze film. The Singing Club werkt dan wel weer toe naar hetzelfde optreden als dat in de docu: bij het Festival of Remembrance in de Royal Albert Hall. En ook met hetzelfde lied.
De korte fragmenten uit die docureeks op YouTube maken in veel kortere tijd al meer indruk dan de film die ervan afgeleid is. En dan rijst al gauw de vraag of die überhaupt gemaakt hoefde te worden. Misschien poogt regisseur Peter Cattaneo hiermee een beetje zijn oude trucje te herhalen uit zijn onverwachte kaskraker The Full Monty, van alweer ruim twintig jaar geleden. Ook daarin moeten tegenpolen de handen ineenslaan voor een gezamenlijk optreden. Maar zijn zingende dametjes wel zo'n spannende vervanging voor strippende staalwerkers?
Tja, het resultaat is in elk geval nergens verrassend, niet uitdagend en af en er worden elementen geïntroduceerd die niet echt ergens naartoe gaan. Maar in zijn soort zijn er heel veel slechter uitgevoerde versies op te sommen, van exact ditzelfde verhaal. En als je liever op zeker speelt, is dit helemaal geen verkeerde keuze voor wie een tochtje naar de bios riskeert. Verwacht alleen geen vuurwerk.
