Regie: Takashi Miike | Scenario: Hiroaki Samura en Tetsuya Oishi | Cast: Takuya Kimura (Manji), Hana Sugisaki (Rin/Machi), Hayato Ichihara (Shira), Sôta Fukushi (Anotsu Kagehisa), Kazuki Kitamura (Sabato Kuroi), e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2017

De Japanse cultmeester Takashi Miike (Audition, Ichi the Killer) heeft met Blade of the Immortal een heuse mijlpaal bereikt: zijn honderdste film! Het is de kroon op zijn bijzonder mooie oeuvre, dat aan elkaar hangt van wraakzucht, bloedvergieten, bizarre humor en vreemde personages. Een vergeten Netflix-film die je aandacht dubbel en dwars verdient.

Blade of the Immortal opent in stemmig zwart-wit. Manji, een zwijgzame samoeraikrijger, loopt in een hinderlaag, ziet zijn zusje sterven en hakt vervolgens een heel leger met boosdoeners in de pan. Het hele dorpje ligt compleet bezaaid met levenloze lichamen en afgehakte ledematen. Eigenlijk zou Manji op dat moment zelf ook ter plekke moeten bezwijken aan zijn verwondingen, maar het lot beslist anders. Een oude heks dient hem krioelende bloedwormen toe, waardoor zijn geamputeerde hand weer netjes aangroeit en hij eeuwig leven geschonken krijgt.

Vijftig jaar later, in een ander dorpje, is het opnieuw raak. Jonge samoeraileerlingen wijzen de oude vechtstijlen die in de dojo's worden onderwezen af, en verzetten zich tegen hun meesters. Er volgt een bloedbad en alleen Rin, een meisje met twee witte ringen in haar vlechtjes, weet daaraan te ontkomen. Haar lot raakt logischerwijs al gauw verstrengeld met dat van Manji. Samen besluiten Manji en Rin zich te wreken op clanbaas Anotsu Kagehisa en zijn dodelijke handlangers.

Zwaardvechters op een wraakmissie? Dat klinkt als bekend terrein voor regisseur Takashi Miike, die met 13 Assassins en Hara-Kiri: Death of a Samurai al twee sublieme samoerai-epossen op zijn naam schreef. Miike blinkt uit in het choreograferen van grootschalige gevechten, waarbij niet wordt gekeken op een litertje bloed meer of minder. Deze scènes zijn prachtig in beeld gebracht en wekken door hun gewelddadigheid zelfs de indruk dat er daadwerkelijk slachtoffers hadden kunnen vallen. Zie bijvoorbeeld hoe Miike heel eventjes de camera boven de gevels van het dak uittilt, om te laten zien wat nou eigenlijk het resultaat is van zo'n slachtpartij: een kabbelende rivier vol met bloed.

In de kern biedt Blade of the Immortal (gebaseerd op de bekende mangareeks van Hiroaki Samura) dus een vrij rechtlijnig wraakverhaal, maar dankzij de van-de-pot-gerukte visie van Miike krijgt alles toch nét wat meer sjeu. Je kunt vaak niet voorspellen hoe een scène tussen Manji en zijn vijanden precies zal verlopen. Soms volgt een gevecht, soms een spijtbetuiging. Daarnaast speelt de Japanse cineast ook telkens met morele ambiguïteit; wat maakt een mens nou eigenlijk goed en wat slecht? Je moet daar als kijker vooral niet te zwaar aan tillen, maar door het geschuif met motieven blijft dit bloederige verzetje wel interessant voor de volle honderdveertig minuten.

Blade of the Immortal is te zien bij Netflix.