e.a. | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2020
Vader, moeder en dochter. Ze sjacheren, belazeren, ronselen, gappen en besodemieteren de boel bij elkaar. Althans, stukje bij beetje. "Iedereen wil zwemmen in het geld," filosofeert pa Robert. "En zo houden ze je verslaafd. Maar ik ben meer van het afschuimen." Veel moeite steken in een klein beetje gratis geld, dat is de droom die hij met zijn gezin deelt, en ze delen al hun opbrengsten exact door drie. Maar, zo zie je de merkwaardig genoemde dochter Old Dolio steeds meer denken, heeft het leven niet meer te bieden?
Kajillionaire is de eerste film van regisseur Miranda July, waarin ze niet zelf te zien is. En toch zit er onmiskenbaar een hoop van haar in deze film. Haar bizarre wereldbeeld leverde in 2005 de eigenzinnige festivalhit Me and You and Everyone We Know op, waarin ze een zeer memorabele ASCII-emoticon de wereld in riep voor 'op en neer poepen'. Nu bedient ze zich van roze schuim dat van de muren druipt, een reeks aardbevingen en een donker toilet waarin een volledige sterrenhemel zich langzaam aan je openbaart.
En in het midden van dat alles staat Evan Rachel Wood, in vormloos trainingspak en met veel te lang haar, de rol te spelen waar ze al jaren naar snakt. Dit is niet een van de mooie poppenrolletjes die ze al van jongs af aan heeft vervuld, omdat dat van haar gevraagd werd. Geen dikke laag make-up, geen mooie pakjes. Ze klinkt juist als iemand die de ongemakkelijkheid van haar tienerjaren nooit achter zich heeft kunnen laten. En juist nu ziet ze kans om te schitteren als karakteracteur. Iets wat hooguit soms aan knappe mánnelijke acteurs wordt toevertrouwd.
Daarbovenop is het prettig dat haar ouders worden gespeeld door Richard Jenkins, een ouwe rot in het Amerikaanse indie-landschap, en de al jaren in Hollywood verloren gewaande Debra Winger. Zij geven de opmerkelijke gezinsdynamiek een speelse, maar solide basis waar Wood haar personage op voort kan bouwen. En dat gebeurt vooral wanneer de balans wordt verstoord door nieuwkomer Melanie, een latina die ook wel eens wil flirten met het criminele leven. Ouders Robert en Theresa sluiten haar meteen in de armen op een manier waarnaar Old Dolio jaloers mag toekijken.
Als je maar lang genoeg geduld hebt, worden sommige merkwaardigheden van Kajillionaire uiteindelijk wel verklaard, terwijl andere gewoon tot het eind lekker raar mogen blijven. July heeft nou eenmaal een erg typisch gevoel voor humor, waarmee alles is verweven. Ook de diepere lagen en serieuze conflicten hebben een likje verf mee van de gekkigheid waarmee July haar film verpakt. En dat is maar goed ook, want zonder zouden de films ook lang niet zo veel zinnigs te melden hebben over hoe absurd de wereld in elkaar zit. Stijl en inhoud zijn onlosmakelijk verbonden in haar oeuvre.
De kleur die je het meeste tegenkomt is roze. In het industriële schuim, de interieurs en in de hemel bij zonsondergang. Heldere pastelkleuren spatten van het scherm af en via het oog lijken ze recht in het hart te belanden, om daar de boel lekker warm te stoken. Het kan misschien wel even duren voordat de stijl echt beklijft - als-ie dat al doet, humor blijft subjectief - omdat-ie iets gekunstelds heeft. Maar dan is er wel een onverwacht moment waarop je omgaat. En vanaf dat punt is het vooral achterover leunen en genieten.
