Bros is geproduceerd door Judd Apatow, en dat houdt in dat het een combinatie is van grove humor en oprechte menselijke gevoelens en dilemma's. Dat deed hij al eerder met bijvoorbeeld de kaskrakers Knocked Up en Bridesmaids. Dat betekent romantiek tussen twee personages, maar ook platte seksscènes. De kijker die daar normaal geen probleem mee heeft, maar nu wel omdat het over twee mannen gaat, is dubbel zo welkom om deze in de bioscoop te gaan zien.
Bobby staat op het punt om 's werelds grootste LGBTQ+-museum te openen, waar eindelijk eens een keer gesproken kan worden over alle belangrijke figuren uit de geschiedenis wier anders-seksualiteit altijd maar verzwegen wordt. Privé kiest Bobby ervoor om single te blijven, hij heeft geen zin in relatiegedoe. Hij ontmoet Aaron die er net zo over denkt, waardoor het gezellig hangen met elkaar op den duur ineens een stuk intiemer wordt. Bobby leert daardoor hoe anderen hem zien, en hoezeer dat niet overeenkomt met hoe hij zich voelt.
Bridesmaids opent met een vrij gênante en expliciete seksscène, ondanks dat er geen geslachtsdelen in beeld komen. Daar kon het publiek hartelijk om lachen, en terecht want het is komisch. In Bros zitten momenten die hetzelfde tonen, alleen dan met twee mannen natuurlijk. Je kunt het al raden: hier zullen heel wat minder mensen om kunnen lachen, omdat ze zich er ongemakkelijk bij voelen.
En dat is nou precies een van de punten die de film maakt: ja, het is anders. 'Love=love' is een leuke en goedbedoelde uitspraak, maar niet helemaal waar. LGBTQ+-mensen zijn niet een exact spiegelbeeld van heteroseksuelen en daar is niks mis mee. De overeenkomst is dat we allemaal mensen zijn met onze eigen gevoelens op het gebied van liefde en seks.
Wat dan misschien minder handig is, is dat in het eerste halfuur heel wat homoclichés voorbijkomen. Een club waar negentig procent van de mannen shirtloos tegen elkaar aan staat te rijden op housemuziek. Homomannen die bijna alleen maar bevriend zijn met andere homomannen - al klopt dat misschien wel in Manhattan, waar de film zich afspeelt. Drugsgebruik. Open relaties.
Het is allemaal niet op niks gebaseerd, maar jammer dat het weer zo'n beeld neerzet waar genoeg mensen binnen de LGBTQ+-gemeenschap zich niet in kunnen vinden. Of wat homofobe mensen naar de mond spreekt. Gelukkig is er ook een ander geluid. Bijvoorbeeld Bobby die opmerkt dat homo's met succes de mythe de wereld in hebben geholpen dat ze gemiddeld genomen iets slimmer zijn dan heteromannen, en dat dit eigenlijk helemaal niet waar is.
Of Bobby zelf, die zich erg afzet tegen iets normaal als een relatie en zijn intimiteit haalt uit vlotte anonieme dates via de app, maar plots op zijn veertigste voor het eerst ervaart hoe (vervelend) het voelt om verliefd te zijn. Dat universele gevoel van onzeker zijn, de godganse dag aan die ene persoon denken, constant bij die persoon willen zijn.
Bobby wordt gespeeld door Billy Eichner, die in principe zichzelf speelt. Hij werd bekend als komiek die voor YouTube schreeuwerig mensen aansprak op straat in New York. Daarop volgden kleine rollen in komedieseries en later wat serieuzer werk in onder andere American Horror Story. Niet zo gek dat het personage op zijn eigen imago lijkt, want Eichner schreef zelf het script voor Bros samen met de regisseur.
De mooiere momenten komen pas later, wanneer de relatie tussen Bobby en Aaron voorzichtig vorm krijgt. Dat Bobby een boze homo is wist iedereen al, maar de echte reden daarvoor komt er pas uit als hij gezellig met Aaron op het strand zit te kletsen. Aaron kruipt op zijn beurt ook meer uit zijn schulp door toedoen van Bobby, want er is een reden voor waarom hij zich niet zo maar aan iemand durft te binden.
Het zou jammer zijn als mensen die normaal wel redelijk grove komedies bezoeken deze film overslaan omdat het een keer over homo's gaat, omdat er in dit soort scènes duidelijk te zien is dat er op dat gebied géén verschil is. Er is onzekerheid, schaamte, hunkering - alles wat iedereen in een prille relatie ervaart.
Plus: goeie grappen, het is immers een komedie. Wie wil die nou missen? Hoe een team van allerlei soorten LGBTQ+-mensen krampachtig elkaar de ruimte wil geven ondanks duidelijke meningsverschillen. Hoe bedrijven een slaatje proberen te slaan uit de woke-cultuur. Hij past helemaal in het rijtje van andere Judd Apatow-films. Als je die leuk vond, krijg je precies wat je wil.
Bekijk ook ons
