Het lijkt soms wel een gewoonte om de Nederlandse romkom intens te haten en daarmee de ernstige gesteldheid van de Hollandse cinema aan te tonen. Met onze filmindustrie gaat het echter prima, althans, er verschijnen regelmatig creatieve en mooie projecten van eigen bodem. De Nederlandse romkom is ook niet eens per se zo slecht. Films zoals Soof, Alles Is Liefde en Alles Is Familie zijn degelijk en grappig. Toch gaat de absolute overkill aan romantische komedies van eigen bodem steeds meer tegenstaan. Zeker als de producten zo flauw en matig zijn zoals de nieuwste aanwinst.
In Alles Is Zoals Het Zou Moeten Zijn biecht de vriend van Iris vlak na de geboorte van hun kind op dat hij er een affaire op na houdt. Hij laat haar in de steek, waarna de televisieproducent haar tijd en verdriet verdrinkt in haar veels te grote huis. Al snel lijkt het tij te keren als een knappe man in haar leven komt. Wie anders dan Jan Kooijman kan deze rol van charmante casanova op zich nemen? Uiteindelijk probeert Iris met haar pasgeboren kind en haar ongehoorzame hond het leven weer op de rit te krijgen.
Het niveau van de film wordt al snel duidelijk tijdens de bevalling. Het welbekende wilde gegil en de slapstickachtige grollen worden vrijwel onmiddellijk van stal gehaald. Deze zwangerschapsgrappen zijn uitermate uitgekauwd, maar toch krijgt de film het voor elkaar om er nog een vreemde komische timing aan vast te plakken, waardoor deze momenten gelijk doodslaan. Iris is bovendien zo geobsedeerd door haar eigen problemen in haar luxe wereldje dat het moeilijk is om met haar mee te leven.
De makers lijken duidelijk gekeken te hebben naar Soof en Bridget Jones, maar hebben een product gemaakt waar geslaagde humor amper in voorkomt. Alles Is Zoals Het Zou Moeten Zijn is een verfilming van het gelijknamige boek van Daphne Deckers, maar dat is een opmerkelijke titel gezien de groep bevoordeelde, succesvolle, rijke, blanke mensen die de film bevolken. Het gezeur van de personages werkt al snel op de zenuwen. Als ook de knappe hondenuitlater succesvol blijkt, glijdt de film af naar een soort viering van een rijke kliek mensen die in hun eigen wereldje leven. Een wereldje waar de meeste Nederlanders zich niet mee zullen kunnen identificeren.
De vraag is waarom er zoveel van dit soort films worden gemaakt in Nederland. Kort antwoord: het trekt bezoekers. Het is vrij moeilijk om in Nederland een winstgevende film te maken en met deze formulematige producten bereikt men telkens hoge bezoekersaantallen. Toch kun je ondertussen bingokaarten gaan maken van welke kenmerken een Nederlandse romkom zoal bezit. Heeft Jan Kooijman een prominente rol? Check. Is het hoofdpersonage een carrièregedreven vrouw bij wie alles opeens mis gaat? Yep. Komt er een vakantielocatie in voor? Zeker. Zijn er domme vrienden van het hoofdpersonage die voor komische situaties moeten zorgen? Ja. Is er nog een schattig dier dat afleidt van het slechte scenario? Bingo! Alles is kortom zoals het zou moeten zijn in deze film. Uw prijs: een geforceerd feelgoodeinde met de onmiddellijke spijt van de honderdacht minuten die je daarvoor hebt moeten verspillen.
