Slechts enkele maanden na het uitkomen van zijn tweede speelfilm Hellhole, een film over de aanslagen in Brussel in 2016, brengt Bas Devos een optimistischer beeld van de stad.
In Ghost Tropic dwalen we een nacht lang door de Belgische hoofdstad, samen met Khadija. Terwijl in Hellhole nog twee militairen met mitrailleurs de Brusselse metro instappen, wiegt eenzelfde metro de achtenvijftigjarige schoonmaakster in slaap. Op het eindstation schrikt ze wakker en zit er niets anders op dan naar huis te lopen.
Onderweg ontmoet ze verschillende mensen, een mooie, gevarieerde representatie van de inwoners van Brussel. Van een nachtwaker bij een overdekt winkelcentrum tot een zieke dakloze en zijn hond. De meesten helpen haar een stukje verder op weg naar huis, maar ook Kadija voelt zich op bepaalde momenten geroepen om haar medemens te helpen. Gaandeweg leer je haar steeds beter kennen en blijkt achter het kleine aandoenlijke personage een sterke vrouw te zitten. Ze is de goedheid zelve en steelt je hart.
Kadija is een gesluierde vrouw in de hoofdrol van een westerse film. Het zou je eigenlijk niet mogen opvallen, maar het komt zo weinig voor dat het je toch verrast. Hopelijk breekt Devos met deze verfrissende insteek een lans. Actrice Saadia Bentaïeb, die eerder te zien was in 120 BPM (2017) en Jusqu'à la Garde (2017), speelt Kadija op een mooie ingetogen manier.
Jammer genoeg blijkt niet iedereen zo behulpzaam als Kadija te zijn, zelfs niet de mensen van wie je zou verwachten dat ze voor de burgers in Brussel klaarstaan. Denk bijvoorbeeld aan hulpverleners. Ondanks dat Ghost Tropic een positief beeld van Brussel schetst, en Devos zelfs een ode lijkt te brengen aan deze stad, toont hij ook zeker de gebreken van zijn inwoners. Waar is de menselijkheid in de hedendaagse maatschappij gebleven? Op die manier houdt Devos ons toch een kritische spiegel voor.
Visueel gezien is Ghost Tropic een pareltje. Iedere scène bevat composities die enorm goed doordacht zijn. Ondertussen zweeft de camera in lange shots langs de prachtige taferelen, waardoor een dromerige laag wordt toegevoegd. Net als in zijn vorige films weet Devos ook in deze stille, observerende film een subtiele spanning te creëren, waardoor Ghost Tropic tot het einde blijft boeien.
Deze prachtige film sluit jammer genoeg af met een scène die de dromerige sfeer die Devos zo mooi heeft neergezet onderuit haalt. In eerste instantie lijkt de film te eindigen met een spiegeling van het begin: een stilleven van de zon, maar dan in opkomst in plaats van ondergang. De cirkel lijkt rond, maar dan start een nieuwe scène die eerder een stijlbreuk is en niets aan de rest van de film toevoegt. Jammer dat Devos zijn film zo eindigt.
