Voor sommige mensen is alles een knuppel en de wereld een niet te missen hoenderhok. Al in de eerste scènes blijkt de legendarische maar grotendeels uitgerangeerde Franse actrice Fabienne zo iemand. En dan moeten haar memoires nog uitkomen. Speciaal voor die gelegenheid komt haar geëmigreerde dochter en scenariste Lumir met haar Amerikaanse gezinnetje over. Weer terug naar New York blijkt in de nasleep van de boekpresentatie echter al snel lastiger dan gedacht. Er ontvouwt zich een drama waarbij het regelmatig lastig is bij te houden wanneer de personages nog acteren en wanneer niet. Voor een familie van acteurs blijkt zelfs de waarheid soms uiteindelijk niet meer dan een script.
Fabienne is namelijk bezig met een film die moet bewijzen dat ze nog steeds meetelt als actrice en als mens, voor zover ze die dingen los van elkaar kan zien. Dochterlief de scenariste is getrouwd met een B-acteur en kleindochter Charlotte laat zich gewillig voorliegen als ze niet zelf bezig is met een leugentje om bestwil. Het hele gezin loopt tot overmaat van ramp ook nog eens de deur plat van de filmstudio waarin Fabienne een sciencefiction-moeder-dochterdrama aan het opnemen is. Het zorgt voor heerlijk navelstaren waarin de gebeurtenissen on-stage maar zelden die off-stage weten te ontlopen.
Deze voortdurende wisseling, soms letterlijk, van sets en pruiken zorgt allereerst voor plezierige ontspanning. Zo raakt Charlotte ervan overtuigd dat oma Fabienne een heks is die haar ex-man heeft veranderd in een reuzenschildpad. Diezelfde oma kan even later als legendarisch actrice nog geen fatsoenlijke acteerprestatie op de mat leggen en alleen haar welgemeende excuses maken op een manier die alleen door een scenariste geschreven lijkt te zijn. Of blijkt te zijn. Ook de film-in-de-film, een sciencefictionverhaal van de hand van schrijfgenie Ken Liu, speelt een cruciale rol in de intrigerende stoelendans. De stoïcijnse mater familias speelt hierin juist weer een dochter van de actrice die haar in het echt zo bewondert. Het zet een uitroepteken achter de vraag wie nou de verzorgende moeder is en wie het verwende kind.
Het droste-effect bereikt een hoogtepunt wanneer de Franse filmfamilie in een limousine niet op de naam kan komen van Brigitte Bardot, inderdaad, de hoofdrolspeelster in La Vérité uit 1960. Helaas blijkt het gemaskerd bal soms meer een doel dan een middel, er blijft uiteindelijk een behoorlijk iel verhaal over wanneer het wordt ontdaan van de slimmigheidjes. Catherine Deneuve, ooit onweerstaanbaar, blijkt als Fabienne wel erg onuitstaanbaar en ook de sympathie voor dochter Lumir, vertolkt door Oscarwinnaar Juliette Binoche, is niet ongenaakbaar.
Dit laatste is wellicht inherent aan de opzet van de film, waarin iedereen vooral bezig is met eigen versies van de waarheid. Een sympathieke centrale figuur, verheven boven al dit gekonkel en gekronkel, had La Vérité waarschijnlijk zo banaal of kinderachtig gemaakt dat het een hele andere film was geworden. Het blijven nu echter problemen van relatief onsympathieke blaaskaken die weliswaar uiterst vermakelijk zijn, maar nauwelijks aangrijpend.
