Richard Stanley is vooral bekend van de cultfilms Hardware (1990) en Dust Devil (1992). De regisseur werkte ook nog aan The Island of Dr. Moreau (1996), maar werd tijdens de draaiperiode al ontslagen, waarna hij besloot om zich jarenlang bezig te houden met documentaires. Goed nieuws: Stanley maakt nu een comeback met Color Out of Space, een bizarre, kosmische nachtmerrie, die qua stijl doet denken aan zijn betere werk uit de jaren negentig.
Deze horrorfilm is gebaseerd op het verhaal 'The Colour Out of Space' van H.P. Lovecraft, en draait om een familie op een boerderij, die te maken krijgt met een mysterieus fenomeen. Wanneer een meteoriet met een kleurige gloed op het erf inslaat, begint de ellende. Een buitenaards organisme - dat zich manifesteert als een oogverblindend licht - is meegelift op het gesteente en laat de flora en fauna in de nabije omgeving transformeren. Ook het vee is dus de pineut. Arme alpaca's.
Het resultaat zal zeker niet bij iedereen in de smaak vallen. Voor een publiek dat gewend is om naar mainstreamhorror te kijken, is Color Out of Space vermoedelijk veel te traag en artistiek. Het is geen 'jumpscare'-festijn, maar een film die juist langzaam naar zijn gruwelijke hoogtepunt toewerkt. Laat dat vooral een stimulans zijn om te gaan kijken, want zodra het eerste menselijke slachtoffer valt, blijkt dat het wachten dubbel en dwars waard. Liefhebbers kunnen zich daarnaast opmaken voor een bloederig eerbetoon aan The Thing (1982) van John Carpenter.
Het is fijn om te zien dat Richard Stanley hier weer zijn oude vorm heeft teruggevonden. Zoals de titel al doet vermoeden zoekt de filmmaker - net zoals hij dat vroeger deed trouwens - de grenzen van het kleurenspectrum op. Dit keer zijn er geen bloedrode woestijnheuvels te zien, maar wel veel explosies van roze en paars, wat tot een wilde, caleidoscopische climax leidt. Hoe fraai die beelden ook moge zijn; het oogstrelend mooie openingsshot wordt nergens meer geëvenaard. Zelden gaf het zoveel voldoening om naar bomen te kijken, waarvan de toppen en het loof zijn vervaagd door een scherpe, blauwige lucht.
Jammer dat componist Simon Boswell (die voorheen ook meewerkte aan Hardware en Dust Devil) ditmaal niet van de partij is. Zijn eigenzinnige, haast kerkelijke muziekcomposities hadden net dat extra zetje kunnen geven, dat ervoor zorgt dat Color Out of Space boven zichzelf uitstijgt - of dwars door de dampkring schiet. Al met al is Stanleys kleurenterreur net ietsjes minder uitzinnig dan bijvoorbeeld Mandy (2018) van Panos Cosmatos. Beide horrors teren overigens wel op één heel grote troef die niet onbenoemd mag blijven: Nicolas Cage. Als bonus krijgen we enkele scènes te zien waarin de acteur alle remmen losgooit tijdens een zogenoemde 'Cage-rage'. Dat blijft een feestje, hoe vaak je het ook ziet.
