![A Score to Settle [Netflix]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/lq4vec4r9rme_hero.jpg)
Naar verluidt heeft de digitale verjongingskuur voor de hoofdrolspelers van The Irishman het budget van die film met tientallen miljoenen dollars opgeblazen. En dat terwijl Martin Scorseses drieënhalf uur durende gangsterepos toch al niet bepaald goedkoop was om te maken. Het eindresultaat van de vele manuren werk waarvoor Netflix al dat geld ophoestte, was iets waarvoor "leuk geprobeerd" zo ongeveer meest positieve compliment was. Ooit zal deze techniek dusdanig geperfectioneerd zijn dat je er niet door afgeleid raakt, maar tot die tijd is het wijs digitaal verjongde acteurs te beperken tot een handvol shots of een enkele scène. Of neem een voorbeeld aan producties die geen tientallen miljoenen te verbrassen hebben aan een techniek die nog niet voldoende is uitontwikkeld, en cast gewoon een jongere acteur die enigszins op de hoofdrolspeler lijkt. De openingsscène van A Score to Settle laat zien dat dat nog altijd prima werkt.
Toegegeven, de makers van deze film hebben het geluk dat hoofdrolspeler Nicolas Cage afkomstig is uit een filmfamilie. Aldus is het een uiterst logische keuze zijn acterende neef te laten opdraven als zijn jongere zelf. Maar die simpele casting werkt verrassend goed, al was het maar omdat de goedgelijkende Bailey Coppola de lichaamstaal van Cage sterk weet te vangen. Wel jammer dus dat zijn teksten worden uitgesproken met zijn eigen stem, die totaal niet klinkt als die van zijn oom. Zo moeilijk is dat markante stemgeluid van Cage toch niet te imiteren? Desnoods laat je hem deze scène zelf nasynchroniseren.
Interessant genoeg speelt deze openingsscène zich negentien jaar geleden af, terwijl de jonge acteur eruitziet als Cage ten tijde van het alweer dertig jaar oude Wild at Heart. Voor Cage van negentien jaar geleden moet je denken aan de mid-dertiger van Gone in Sixty Seconds en Family Man. Maar aangezien zijn personage na deze proloog bijna twee decennia achter de tralies heeft doorgebracht, is het niet geheel ondenkbaar dat deze Frank wat sneller is verouderd dan zijn vertolker. Waarom dit personage in de gevangenis is beland, is aanvankelijk niet helemaal duidelijk. In de openingsscène is hij weliswaar aanwezig bij een criminele afrekening, maar hij is niet degene die met een honkbalknuppel iemand tot moes slaat. De precieze reden is opgeknipt en door de film gestrooid, zij het niet als een groot mysterie maar gewoon als een situatie die nog even moet worden uitgelegd.
Wanneer Frank na negentien jaar gevangenisstraf wordt vrijgelaten om medische redenen (chronische slapeloosheid, wat wel past bij Cage' nasale stemgeluid) graaft hij een koffer vol geld op en checkt met zijn inmiddels volwassen zoon Joey in bij een sjiek hotel, waarna ze in enkele dagen het vele geld uitgeven om wat verloren tijd goed te maken. Als Joey vraagt of Frank van plan is wraak te nemen op de mensen die ervoor hebben gezorgd dat hij achter de tralies is beland, lijkt laatstgenoemde oprecht verrast door de vraag en antwoordt hij klaar te zijn met het verleden. Maar met zo'n titel zal niemand verrast hoeven zijn dat Frank in de volgende scène enkele wapens koopt en vervolgens een oude bekende opzoekt.
Toch blijkt gaandeweg dat A Score to Settle iets slimmer in elkaar steekt dan je zou verwachten. Na bijna twintig jaar gevangenisstraf valt er met wraak namelijk nog maar weinig goed te maken. Franks primaire doelwit blijkt bijvoorbeeld al door de tijd te zijn geveld. Daar komt bij dat zijn lot niet kan worden toegeschreven aan verraad, maar eerder aan misplaatste loyaliteit. Daarmee wordt gestoeid met thematiek die je niet snel verwacht in een film die op alle andere aspecten slechts een middelmatige indruk maakt. Spijtig dus dat A Score to Settle niet durft door te zetten als anti-wraakfilm, maar op momenten toch een traditionele wraakfilm poogt te zijn. Dus net wanneer je een intrigerende scène hebt gehad waarin de zinloosheid van een wraakmissie wordt benadrukt, dient zich een zinloos intermezzo aan waarin Frank een boze pooier even lekker te stoer af is.
Die dualiteit zou niet eens een probleem hoeven zijn. Er zijn immers best voorbeelden te bedenken van geslaagde wraakfilms die tussen de regels door een punt weten te maken over de nutteloosheid van vergelding. Maar A Score to Settle is ronduit saai op de momenten dat een traditioneel wraakverhaal wordt afgedraaid (met uitzondering van een schietpartij die geheel in mediumclose-ups gefilmd is en daarmee onbedoeld op de lachspieren werkt), waardoor deze scènes de film onnodig ophouden. Je zou haast vermoeden dat de schrijver en de regisseur een volledig andere film voor ogen stond, waardoor het script en de regie elkaar constant in de weg zitten. Dankzij het smeuïge acteren van Cage valt er nog best wat te genieten, maar uiteindelijk is A Score to Settle niet veel meer dan zijn zoveelste cv-vullertje.
A Score to Settle is sinds 1 mei te zien bij Netflix.
