Regie: Kris Pearn | Scenario: Kris Pearn en Mark Stanleigh | Cast (stemmen): Will Forte (Tim), Maya Rudolph (Nanny), Alessia Cara (Jane), Terry Crews (commandant Melanoff), Martin Short (vader), Jane Krakowski (moeder), Seán Cullen (Barnaby A & B), Ricky Gervais (kat) e.a. | Speelduur: 92 minuten | Jaar: 2020

Ooit bracht het rijke geslacht van de Willoughbys koningen, kunstenaars en ontdekkingsreizigers voort. Maar niet langer. Pa en ma Willoughby lanterfanten de hele dag, en ze hebben alleen maar genoeg liefde en aandacht voor elkaar. Zelfs hun kinderen - Tim, Jane en een tweeling met elk de naam Barnaby - hoeven op niets van ze te rekenen. Zelfs geen eten. Als er op een dag een weesbaby bij ze te vondeling wordt gelegd, verandert alles! Behalve pa en ma, die zijn niet te veranderen.

Hoe deze familie aan lager wal is geraakt wordt nooit verteld, maar het laat zich een klein beetje raden. Als moeder net zo'n vorm hoofd en dezelfde rode bos haar heeft als de vader, ga je al gauw denken aan inteelt. Maar je hebt niet echt tijd om erbij stil te staan, want de avonturen waar de kinderen in belanden volgen elkaar in rap tempo op. De slungelige Tim voert de boel aan, ook al is hij niet bepaald geschikt daarvoor. Jane voedt de groep met optimisme en de merkwaardige tweeling brengt technologisch vernuft.

Deze computeranimatiefilm The Willoughbys is gebaseerd op een gelijknamig kinderboek van Lois Lowry, maar laat er een compleet eigen stijl op los. Het lijkt een beetje alsof de animatiestudio van Laika een eerbetoon heeft willen geven aan de films over disfunctionele families van Wes Anderson. Denk aan ParaNorman gemixt met The Royal Tenenbaums. De filmmuziek is zelfs gemaakt door dezelfde componist als Andersons eerste paar films. Maar qua stijltje en gevoel voor humor is het ook zeker schatplichtig aan de UPA animatiestudio die in de jaren vijftig en zestig furore maakte met een jazzy speelsheid. Hun bekendste reeks is waarschijnlijk Mr. Magoo.

Deze verfilming is overigens zeker niet vies van allerlei verwijzingen naar andere populaire cultuur. Zo is er een wel erg duistere kinderbescherming in de stijl van The Matrix en zijn ergens zelfs de eerste paar onheilspellende noten van 'Duelling banjos' te horen. De makers genieten er duidelijk van om een paar grappige verwijzingen te maken die vooral henzelf een plezier doen. Maar het ligt er nooit te dik bovenop. En nog veel belangrijker: alles wat ergens anders van afgeleid is vloeit samen in een eenduidige en eigenzinnige stijl.

Wat ook helpt is dat de getalenteerde stemmencast enerzijds de ruimte krijgt om te doen waar ze goed in zijn, maar dat de acteur nergens het personage overschaduwt. De kat annex verteller wordt nooit té Ricky Gervais. En zelfs al kun je bij een van Tims droge terzijdes onmogelijk indenken dat iemand anders dan Will Forte ze zou doen, dan nog blijft Tim Willoughby iets wat deze komiek nog nooit eerder heeft gespeeld. Elk figuur is sterk gedefinieerd en gaat door de uitvoering echt een leven leiden.

Uiteindelijk gaat het verhaal wel een hoop verschillende kanten uit. Elk deel voelt als een losse episode waardoor het geheel eerder een opeenvolging van sketches lijkt. Van The Willoughbys zijn meerdere boeken verschenen, dus het is denkbaar dat er meerdere losse verhalen zijn samengevoegd tot één script. Er worden net wat meer balletjes omhoog gehouden dan handig is. Maar dat staat het kijkgenot niet in de weg. Netflix heeft een uiterst plezierige animatiefilm te pakken, en het hele gezin kan makkelijk meekijken.


The Willoughbys is sinds 22 april te zien op Netflix.