Enkele jaren geleden maakte The VVitch een zegetocht langs verschillende filmfestivals over de hele wereld. Ook in Nederland deed de mond-tot-mondreclame uitstekend zijn werk onder de liefhebbers van kwaliteitshorror en waren de twee avondvoorstellingen op het Imagine-filmfestival binnen no-time uitverkocht. Helaas heeft de film naderhand geen reguliere bioscooprelease meer gekregen in ons kikkerlandje. Er zijn dus ook veel mensen die de (terechte) hype gemist hebben. Gelukkig kunnen zij deze formidabele heksenhorror nu gewoon thuis op de bank streamen.
De film opent midden in een rechtszaak. Het is 1630, ergens in New England. De dorpshoofden van een puriteinse gemeenschap besluiten om een strenggelovige vader en zijn gezin te verbannen. Aan de rand van een duister woud nemen de familieleden hun intrek in een kleine boerderij. Maar al snel gaat het daar gruwelijk mis: de maïsoogst mislukt en tot overmaat van ramp verdwijnt de baby spoorloos tijdens een onschuldig kiekeboe-spelletje. Thomasin, de oudste dochter, krijgt de schuld in de schoenen geschoven en de 'bewijzen' voor haar vermeende hekserij beginnen zich ogenschijnlijk op te stapelen.
The VVitch (of The VVitch: A New-England Folktale zoals de film voluit heet) is het duivelse debuut van de Amerikaanse scenarist-regisseur Robert Eggers en een van de beste horrorfilms van de afgelopen tien jaar. Waar te beginnen met het afsteken van de loftrompet? Werkelijk álles valt hier op zijn plaats: het sterke acteursensemble, de griezelige locaties, de beeldschone cinematografie, het grauwe kleurenpalet, de omineuze soundtrack, de focus op religieus fanatisme en de prachtige dialogen in het oud-Engels. Belangrijk om te weten is dat Eggers zijn scenario baseerde op een hele reeks aan historische bronnen - van dagboekfragmenten tot aan rechtbankverslagen uit de zeventiende eeuw - en dat resulteert in een film die een volkomen authentieke sfeer uitademt.
Je voelt aan alles dat de makers van The VVitch putten uit een rijke, eeuwenoude verhaaltraditie, waarin hekserij en zwarte magie een cruciale rol spelen. Eggers' film laat het bloed bovendien regelmatig stollen, met name in de scènes waarin de hoofdpersonages slachtoffer worden van hun eigen paranoïde gevoelens en woede-uitbarstingen. Daarmee komt deze horrorfilm gelukkig iets dichter in de buurt van het realistische heksenrechtbankdrama The Crucible (1996) dan van dat vreselijke Vin Diesel-vehikel The Last Witch Hunter (2015).
En dan is er natuurlijk ook nog Black Philip, met afstand de engste zwarte geitenbok die ooit op het witte doek te zien is geweest. Lucifer mag zich in zijn duivelshandjes wrijven met dit horrorpareltje. En ieder ander trouwens ook.
