Regie: Liz Garbus | Scenario: Michael Werwie | Cast: Amy Ryan (Mari Gilbert), Gabriel Byrne (Richard Dorman), Thomasin McKenzie (Sherre Gilbert), Oona Laurence (Sarra Gilbert), e.a.| Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2020

De zaak van de Long Island-seriemoordenaar houdt de gemoederen al bijna een decennium bezig. De meeste slachtoffers waren prostituees en sommigen al jaren dood voordat ze gevonden werden. Het geschatte aantal moorden ligt tussen de tien en zestien. Van sommige vrouwen zijn slechts delen van lichamen gevonden wat de identificatie bemoeilijkte. Een twijfelgeval is en blijft de zaak van Shannan Gilbert.

Vooral de politie en de FBI hebben twijfels of de jonge vrouw van vierentwintig tot de slachtoffers van de nog steeds niet gepakte moordenaar behoort. Haar moeder Mari en deskundigen zijn er zeker van dat de zaak van Shannan in het rijtje past. De makers van het Netflix-drama Lost Girls houden zich opvallend sterk aan de waarheid, mede omdat ze zich baseerden op het boek dat Robert Kolker over de seriemoordenaar schreef. Des te opvallender is het dan ook dan in de eindtitels regisseur Liz Garbus elke vorm van twijfel wegneemt en zich hiermee achter de lezing van de directbetrokkenen schaart. Niet voor niets heeft Garbus naam gemaakt als regisseur van documentaires, maar drama blijkt een stap te ver.

Tot de conclusie zich aandient zit je anderhalf uur te kijken naar een slepende en op momenten behoorlijk frustrerende exercitie. Dit komt niet alleen door de stupide houding van de autoriteiten, maar met name door het op het dramatische vlak oneffen uitgespreide scenario. We kunnen ons allemaal de woede, verdriet en wanhoop van een moeder voorstellen die achter het geheime leven van haar dochter komt, maar was het werkelijk nodig om van hoofdrolspeelster Amy Ryan een manipulerende en zelfs chanterende kenau te maken? Er zijn ettelijke momenten dat je haar in een stoel wilt duwen, zodat politie en justitie hun werk kunnen doen zonder de bemoeienissen van mevrouw Gilbert die om de haverklap dreigementen uit en iedereen naar haar hand probeert te zetten.

Veel sterker zijn die kleine scènes waarin we moeder Gilbert tevoorschijn zien komen. De moeder die nachten werkt in een wegrestaurant om de eindjes aan elkaar te knopen, maar al te graag geld van haar geslaagde dochter in New Jersey ontvangt, maar toch in paniek raakt als ze niet op komt dagen voor een etentje. Tamelijk obligaat is bovendien het samenkomen van lotgenoten in een poging de publieke sympathie mee te krijgen. Tegenover haar vlak acterende tegenspeler Gabriel Byrne verkondigt Mari Gilbert dat hij in tegeltjeswijsheden praat. Hiertegenover staan net zo veel clichématige uitingen van een vleugellamme moeder, wier dochter en medeslachtoffers een meer solide eerbetoon hadden verdiend. Helemaal triest als je leest hoe Mari Gilbert zelf aan haar einde is gekomen.

Lost Girls is sinds 13 maart te zien op Netflix.