Bij het vieren van het twintigjarig bestaan van een populaire tv-animatieserie mag er groots worden uitgepakt. Het Japanse One Piece doet dat met een nieuwe special op speelfilmlengte, volgepropt met figuren uit de hele geschiedenis van de reeks. Maar natuurlijk moet er ook een nieuwe vijand worden geïntroduceerd, en wel de sterkste tot nu toe. En er is geen tijd voor adempauzes, want hoe komen we anders tot een grote climax, waarbij oude vijanden de krachten bundelen, om de fans te geven waar ze al twee decennia naar verlangen?
One Piece volgt de capriolen van Monkey D. Luffy, een jongen die door het eten van een stuk duivelsfruit speciale krachten kreeg en nu op zoek is naar een legendarische schatkist die je de Koning der Piraten maakt. Luffy is daar met zijn bemanning al een hoop seizoenen naar op zoek. En met hen alle andere piraten en huurlingen van deze wereld. In deze film zijn ze allemaal te vinden op één eiland, want ene Buena Festa heeft een piratenfestival op poten gezet. Er mag weer gejaagd worden op een nieuwe schat. Maar Festa heeft een dubbele agenda, die de hele piratenwereld voorgoed zal doen veranderen.
Ben je al aan boord, omdat je de hele serie en alle eerdere filmspecials van voor naar achteren hebt gekeken, dan is dit vast de kroon op twintig jaar kijkplezier. Is dit echter de eerste keer dat je een teen dipt in het water van de rijke wereld van Japanse anime, dan bevestigt dit al je vooroordelen op de ergst denkbare manier. Dit is vooral een lange aflevering van een tv-serie, zo een die je elke drie seconden om de oren mept met weer een nieuw gillend karakter. Dit is een aandachtsstoornis in audiovisuele vorm. Voor wat het is, is het nog flink vermakelijk. Maar voor nieuwkomers is het wel heel erg veel om in zo'n korte tijd te verteren.
In het eerste halfuur worden er zo ontzettend veel personages geïntroduceerd, dat je hoofd ervan gaat draaien. Het hele eiland puilt uit van de oude vrienden en vijanden, of dat nu andere piraten zijn, wetsdienaars, spionnen of op andere manieren populaire bijfiguren. En veel van de favoriete oude vijanden nemen ook nog hun voltallige entourage met zich mee. Iedereen is schreeuwerig kleurrijk uitgedost met vele tierlantijntjes. Iedereen maakt meer geluid dan een favoriet peuterspeeltje. Elk frame van Stampede bevat daardoor heel veel van deze mensen. Veel te veel. Kakofonie is een understatement.
En dit is dan ook nog het soort anime waarin moet worden geknokt. Personages hebben allerlei superkrachten. Zodra het vechten begint, houdt het niet meer op. De nieuwe eindbaas Douglas Bullet heeft een belachelijk reservoir aan speciale eigenschappen, en voordat iemand hem ook maar een druppeltje heeft doen bloeden, gaat hij al van de ene power-up naar de andere, om zo onverslaanbaar mogelijk over te komen. Maar iedereen heeft zijn achilleshiel. Bullet wil in zijn eentje de allersterkste zijn, terwijl Luffy staat voor vriendschap en samen lol beleven.
Daar zit dan ook het thema van de film. Verstopt onder een driedubbeldikke laag van geschreeuw, overbodige plotwendingen en een kanonnade aan verder niet zo supernuttige bijfiguren, vind je een eenvoudige boodschap met een hart en een warme glimlach. Deze film is er om het gedeelde plezier te vieren van een fanbasis die al twintig jaar lang voor de buis gekluisterd zit, en al meer dan genoeg gewend is aan de geweldexplosie van kleurtjes en geluid. Deze film is voor hen. Niet voor de rest van ons.
