Primal voelt als een film die ook twintig tot dertig jaar geleden gemaakt had kunnen worden. Hij zou het misschien aardig hebben gedaan in de bios, maar vooral in de videotheek door tienerjongens zijn verslonden. Een film met Nicolas Cage en Famke Janssen in de hoofdrollen, in een strijd om te overleven met een legereenheid, een ontsnapte crimineel en een witte jaguar. Ik had het wel geweten destijds, als zo'n tienerjongen. Maar dat was toen.
Nu zijn we pakweg vijfentwintig jaar verder, won Nicolas Cage een Oscar voor beste acteur voor zijn rol in Leaving Las Vegas uit 1995 en brak Famke Janssen door in Hollywood met haar bijrol in de James Bond-film GoldenEye. Daarna werd ze vooral bekend met haar rol in de eerste reeks superheldenfilms van de eenentwintigste eeuw, X-Men tot en met X-Men 3.
De film met Janssen uit de jaren negentig waar Primal nog het meest op lijkt, is van een ander kaliber: Deep Rising. In beide films moeten mensen het opnemen tegen een stel beesten, terwijl ze gevangen zitten op een schip. Wie had toen gedacht dat die film een indicatie zou zijn van het soort films waar ze vandaag de dag toe veroordeeld is? Nicolas Cage is nooit een vreemde geweest in het B-thrillergenre. Die Oscar en zijn carrière als actiester daarna hebben daar niets aan veranderd. Cage staat er juist om bekend dat menig B-film opleeft met zijn soms extreme acteerstijl. Naar eigen zeggen is dat zijn versie van een gitaarsolo spelen. In zekere zin valt Cage zeker een soort van rockster te noemen. Op YouTube zijn leuke compilaties van zijn opvallendste scènes te vinden. Maar Cage is niet altijd zo manisch of absurd. In Primal is zijn acteren bijvoorbeeld enigszins intens, maar verder niet opmerkelijk. Gelukkig voor Cage heeft hij het getroffen met de goed overacterende Kevin Durand als de schurk, zodat hij nog iemand heeft om mee te spelen. Desalniettemin zit er weinig energie in zowel de film als Cages acteren.
Waarom telkens zo op 1995 terugblikken? Omdat producent Daniel Grodnik in dat jaar al een optie nam op de eerste versie van het script voor Primal. Desondanks duurde het nog tweeëntwintig jaar voordat de film in productie ging. Dit verklaart waarom Primal voelt als een film uit de jaren negentig. Of het toen een goede film was geweest, of in ieder geval meer van zijn tijd, is pure speculatie. In 1995 waren een paar dubieuze oneliners tenminste nog wel een vereiste geweest.
Maar nu is het een film die meer op de direct-naar-videomarkt thuishoort dan in de bioscoop, hoewel zo'n onderscheid niet zo veel meer zegt. We leven in een tijd dat films zoals Uncut Gems zonder ceremonie in bijna heel Europa op Netflix verschijnen en Netflix zelf elk jaar Oscarkanshebbers of films van Michael Bay produceert.
Het grootste gebrek van Primal staat uiteindelijk los van de carrières van Cage of Janssen, of de datum van het oorspronkelijke script. Een leuke B-film is een leuke B-film. Het concept en de locatie hebben potentie: een boot midden op zee waarin een psychopaat en wilde dieren tegenover een jager en een kleine legereenheid komen te staan. Helaas wordt er nooit wezenlijk ergens op ingegaan of creatief gebruik gemaakt van het materiaal. Cages achtergrond als jager blijft in nevelen gehuld. Primal is weinig meer dan een actiethriller die zeer voorspelbaar in elkaar steekt, nooit echt spannend wordt en ook geen noemenswaardige actiescènes bevat.
