Brussel is een stad met veel gezichten. Enerzijds is het de hoofdstad van een politiek verdeeld land, anderzijds de stad van waaruit een verenigd Europa wordt aangestuurd. Maar de krantenkoppen laten vooral een uiterst diverse smeltkroes zien waarin de spanningen soms hoog op kunnen lopen. 22 maart 2016 was de dag waarop die spanningen tot een kookpunt kwamen, toen door terroristische aanslagen vijfendertig doden en bijna tien keer zoveel gewonden vielen. Hellhole gaat in grote lijnen over de nasleep van dit collectieve trauma. In een vroege scène zegt iemand in een rumoerig klaslokaal dat Brussel op televisie de Jihad-hoofdstad van Europa is genoemd. De enge stilte die volgt duidt op een zeker gehalte van waarheid in die bewering.
Dit moment hint naar een film die de alom voelbare spanning in de periode rond de aanslagen poogt te etaleren, maar dat blijkt behoorlijk tegen te vallen. Misschien heeft het ermee te maken dat schrijver-regisseur Bas Devos al aan het script werkte voordat de aanslagen plaatsvonden en deze pas later in het verhaal werden verwerkt, maar Hellhole lijkt nauwelijks geïnteresseerd in de impact van wat er op 22 maart 2016 gebeurde. Aanvankelijk lijkt dat nog onderdeel van een narratieve truc: zo weinig mogelijk aandacht besteden aan het centrale onderwerp zodat het gaandeweg alleen maar zwaarder weegt. Maar met het verstrijken van de tijd wordt er alleen maar minder op gefocust, om uiteindelijk in het luchtledige te eindigen.
Dat resulteert in een film met volop stukjes, maar weinig echte scènes. Elke vorm van boeiend drama lijkt zelfs doelbewust te worden geschuwd. Zo wordt de scène waarin een hoofdpersonage onverwacht te horen krijgt dat ze is ontslagen uiterst kort gehouden, maar vervolgens wordt er wel volop tijd uitgetrokken om te laten zien hoe ze haar boodschappen doet. De welbekende uitspraak van Alfred Hitchcock dat drama niets minder is dan het leven zonder de saaie stukken hoeft uiteraard niet op elke film van toepassing te zijn, maar in dit geval voelt het helaas wel alsof het boeiende drama zich elders of op andere momenten afspeelt en we het dan maar met de saaie stukken moeten doen. De drie losstaande plotlijntjes laten zich dan ook niet definiëren door het collectieve trauma, maar vooral door een enorme alledaagsheid.
Dit zou misschien nog enigszins boeiend kunnen zijn wanneer de scènes op een ongebruikelijke wijze in beeld waren gebracht, maar helaas is de stijl veelal uiterst sober. Dat neemt niet weg dat er af en toe wel degelijk interessante shots zijn. Zo wordt op knappe wijze driehonderdzestig graden rondom een huis gedraaid, waarin de bewoners zich constant verplaatsen. Of neem het moment waarop de camera op visueel interessante wijze dicht langs een muur glijdt. Maar deze momenten lijken slechts in een vacuüm te bestaan. Ze zijn er niet om het verhaal vorm te geven. Integendeel: het magere verhaal lijkt er eerder te zijn om dit soort momenten van interessantfilmerij te omlijsten. Dat maakt het relatief korte Hellhole een behoorlijk lange zit. Of misschien moet je wel gewoon in Brussel wonen om deze film te begrijpen.
