Een beklijvend aspect van het spraakmakende Joker was de wisselwerking tussen karakter en kostuum. Het oorsprongsverhaal van kinderclown tot destructiejoker omvatte een fascinerende worsteling met de juiste kledingkeuze. Was het 's ochtends voor je kledingkast staan al nooit een pretje, dan heeft Todd Phillips' vigilantefilm de keuze vooral niet lichter gemaakt. Voor je het weet maken die zwart-roze sneakers die je graag aan zou trekken het wildebeest in je wakker. Wannabe-superster Goldie is de zachtaardige The Bronx-versie van de rücksichtsloze Gotham City-Joker.
Ook Goldie is wie ze is dankzij haar plek in een wrede, onbarmhartige maatschappij. Haar ultieme kostuum is niet een paars of knalrood driedelig pak, maar een gigantische gouden bontjas. Net als in Joker zijn in Goldie een opvallende haarkleur en gestifte lippen onontbeerlijk. En net als in Joker blijkt het gekozen kostuum niet het eindstation, maar de naar buiten geperste ontwikkeling van een weerbarstig en weergaloos personage. Een personage dat zich niet laat vangen in een cocon van middelmatigheid.
Goldie opent liever, enthousiaster en vrolijker dan alle films in het vorige decennium bij elkaar. De eerste minuten die we meekrijgen van de als een komeet op de straten van New York neerstortende Goldie zijn een film op zich. Dankzij de kinderlijk speelse animaties van Smith and Lee en de aanstekelijke onaantastbaarheid van model - en nu dus ook actrice - Slick Woods zijn we zeker tien minuten lang losgeweekt van de realiteit van alledag. Goldie is vanaf dat moment je favoriete alter ego.
Vanzelfsprekend bonst ook bij Goldie de realiteit op de deur en houdt de engelachtige ongenaakbaarheid geen stand. In haar geval is het de politie die op de deur komt bonzen. Haar moeder wordt gearresteerd en om haar twee jonge zusjes uit de handen van de kinderbescherming te houden zal Goldie een plan moeten maken. Een plan om geld te verdienen, om onderdak te vinden. Een plan om te leven.
De Nederlandse regisseur en schrijver Sam de Jong, veelgeprezen om zijn in Amsterdam-Noord afspelende debuutfilm Prins, plaatst de vraag naar hét plan als een strop om Goldies nek. Nagenoeg iedere passant vraagt Goldie wat ze nu van plan is te gaan doen om de werkelijkheid te bestieren. De Jong verbeeldt deze dwingende en benauwende herhaling net zo subtiel als een moeder subtiel is wanneer ze herhaaldelijk vraagt naar de carrièrekeuze van haar kind. De film reageert ook net als een moeder op het antwoord dat Goldie als plan aandraagt: in een gouden mantel dansen in een rapvideo.
De Jong heeft met Goldie een tegelijk knellende en knetterende film neergezet. In alles zie je de liefde die hij voor zijn onderwerp, maar vooral ook voor de hele filmcrew heeft gehad. Goldie voelt aan als Darren Aranofski's vroege werk Pi - net zo aandachtig, intiem en liefdevol geproduceerd. En net als bij Aranofski, is het bij De Jong nu weer uiterst verwachtingsvol uitkijken naar zijn volgende film.
Hoewel het einde van Goldie niet het einde van Goldie is, laat het slotakkoord van deze verder werkelijk heerlijke film ons net te weinig gissen naar de rest van Goldies leven. Hoe mooi was het geweest als we net als bij Joker hadden gezien dat het eventuele succes van het kostuum niet het succes van het karakter definieert. Maar het kan ook zijn dat Sam de Jong het leven beter doorheeft dan Todd Phillips en laat zien dat je niet weet wat de toekomst voor jou, je kostuum en je karakter in petto heeft. Go Goldie, go.
