Alweer zeven jaar geleden gooide film- en theatermaker Tom Hooper de musicalfilmwereld overhoop met zijn rauwe verfilming van Les Misérables. Zijn aanpak waarbij hij de acteurs live op de set liet zingen en later pas de instrumentatie liet toevoegen viel niet bij iedereen in de smaak, maar gedurfd was het wel. Geen mooizingerij, maar juist op momenten oprechte ruwe werkelijkheid die prachtig aansloot bij de ontberingen en gevoelens van revolutie van de personages. Het leverde Anne Hathaway en haar snottebellen een Oscar op .
Dit keer besloot Hooper een andere klassieker aan te pakken. Bij zijn versie van Cats worden we weer getrakteerd op snottebellen tijdens het bekendste nummer. Met Jennifer Hudsons vertolking van 'Memory' heb je dan ook wel meteen het enige hoogtepuntje van deze musicalverfilming van Andrew Lloyd Webber te pakken. Het nummer komt twee keer voorbij en de aftrap en reprise worden aaneengesmeed door een eindeloze rits videoclips die misbruik maken van de prachtige muziek van Lloyd Webber.
Hooper pakt het namelijk heel anders aan dan met Les Mis. Dit keer geen benadering van de werkelijkheid, maar een iel plot over een stel straatkatten die tijdens een onrustige Londense nacht proberen één van hen uit te verkiezen voor een nieuw kattenleven. En dat losjes gebaseerd op een gedicht van T.S. Eliot. De uitverkorene van een groep die zich de Jellicles noemt laat zich niet zo makkelijk aanwijzen. Vooral de slechterik Macavity lijkt roet in het eten te gooien door mogelijke kandidaten te ontvoeren. Het schuchtere buitenbeentje Grizabella voelt zich ongezien en de voluptueuze Jennyanydots is weer net iets te zeker van haar zaak. Dan is er nog nieuwkomer Victoria die nog niet officieel deel uitmaakt van de groep en dus kan fluiten naar de eer van een nieuw leven.
Hooper heeft bijzondere digitale technieken van stal gehaald om zijn katten (en soms zelfs muizen en kakkerlakken) vorm te geven. De eerste trailer kwam hem op kritiek te staan omdat bekende gezichten nauwelijks nog te herkennen waren door overmatige gezichtsbeharing. Het resultaat ziet er weliswaar verbluffend uit, maar leidt ook enorm af. De staarten en oren van de katten hebben een eigen leven gekregen en je bent je voortdurend af aan het vragen of je de acteurs nog door de digitale make-up heen kunt zien.
Zanger Jason Derulo, hier te zien in een bijrol, klaagde zelfs dat zijn zaak(je), waarvan hij door een inmiddels beruchte Instagram-foto zo hoog opgaf, digitaal was weggepoetst. Ook de overmaatse decorstukken leiden af omdat het overduidelijk is dat we naar een enorme stoel of bol wol zitten te kijken. De katten hebben namelijk zogenaamd het formaat van onze huiskatten, dus alles in hun omgeving is opgeblazen.
Cats zit vol grote namen, maar je kunt het acteurs als Ian McKellen, Idris Elba en Judi Dench simpelweg niet aandoen om in zo'n wanproduct te komen opdraven. Hoofdrolspeelster Francesca Hayward is eigenlijk balletdanseres en dat kan ze ook maar beter blijven. Wat kan die meid dansen! Ze kruipt en krioelt de hele film rond met een verbaasd angstige blik op haar gezicht en haar zangnummers zijn flink door de Auto-Tune gehaald. Dat is vooral spijtig bij het enige nieuwe nummer, dat kan meedingen naar een Oscar. De muziek van dit vroege Lloyd Webber-product is legendarisch maar delft het onderspit door de mislukte digitale trucjes die het omlijsten.
Cats is op elk denkbaar front een mislukte aaneenschakeling van muziekclips. Waar dit bij bijvoorbeeld Chicago prima werkte, is het hier vooral een kwestie van de kwelling uitzitten. Je kunt deze marteling maar beter links laten liggen. Zelf het overmatige gebruik van kattenreferenties in een recensie als deze zijn niet de moeite van het bedenken waard.
